دوری از ریاست طلبی

معرفی إجمالی نگارنده:

آقا محمد بید‌آبادی فرزند آقا محمد رفیع است. پدرش اصالتاً از مازندران بوده که به اصفهان کوچ کرده است و در محلّۀ بیدآباد ساکن و به بید‌آبادی مشهور گردیده است.

آقا محمد در محلۀ بیدآباد اصفهان چشم به جهان گشوده و هم در این شهر مراتب رشد و کمال را پیموده است.

این عالم وارسته به قدری پشت‌پا به هوا و هوس زده و زُهد پیشه کرده بود که أبداً به سلاطین زمان خویش (چه رسد به دیگران) اعتنایی نمی‌کرد، بلکه اظهار می‌داشت که از دیدار و ملاقات با آنان خوشش نمی‌آید. در صورتی که آنان وی را برای مقامات و کراماتش کاملاً تعظیم و تکریم می‌کردند. با همۀ اینها هیچ‌گونه إبائی نداشت که بر الاغ برهنه سوار شود و جاده‌های طولانی را با آن بپیماید.

مولا أمیرالمؤمنین (ع) یکی از صفات پیامبر اکرم (ص) را همین أمر می‌شمارند:

«پیامبر اکرم (ص) بر روی زمین غذا می‌خورد و مانند بردگان می‌نشست و پارگی کفشش را به دست خود می‌دوخت و لباسش را خود به دست خود وصله می‌زد و بر الاغ بی‌پالان سوار می‌شد و گاهی کسی را هم بر ترک خود می‌نشاند». (نهج‌البلاغه / خطبۀ 160)

آقا محمد بید‌آبادی که از شاگردان شریف العلماء است به کتاب‌های علمی، زیاد احترام می‌گذاشت به طوری که تهذیب شیخ طوسی را مانند قرآن می‌بوسید و بالای سرمی‌گذاشت و می‌گفت: کتب احادیث و روایات مانند قرآن محترم است.

متن نامه:

زینهار، زینهار از طلب ریاست، مبادا در خیالت ریاست جاگیر شود، زیرا کسی که بدون داشتن صلاحیت،

ادعای ریاست کند، از رحمت خدا به دور است و همچنین کسی که در آرزوی رسیدن به آن باشد از

رحمت الهی به دور است. زیرا ریاست جز برای کسانی که شایستگی آن را داشته باشند روا نیست و

کسانی که شایسته‌گی آن را دارند مؤمنانی هستند که خواهش‌های نفسانی را مهار نموده و نفس خود

را رام ساخته و دل‌های خود را به یاد آخرت و با ذکر و یار الهی زنده نموده و خیر خود را از غیر خدا پالایش

کرده و لحظات زندگی خود را با جلب رضای حق صرف کرده‌اند چندان که قلب‌ها و دل‌های آنان محل جلوۀ

مشیت و خواست الهی گردیده و جز خواست خدا چیزی نمی‌خواهند.

منبع:
• 1- صدرایی خویی، علی؛ تذکرة‌الساکین، نورالسجاد، چاپ اول، 1385، ص83-84.