غیرت دینى و حساسیت در مورد گناه

حاج آقا رضا همدانى در طول زندگى خویش، با گناه و معصیت در برابر اوامر الهى، به شدّت مقابله کرد و حاضر نشد کسى در حضور او مرتکب خلاف شرع بشود. سید محسن امین مى گوید:

«ما در حدود هشت سال که با او معاشرت نزدیک داشتیم، در تمام مدتى که با ایشان بودیم، علاوه بر این که هیچ لغزش و گناه کوچکى از او ندیدیم و کسان دیگرى که با او معاشرت داشته اند، به همین گواهى داده اند، زیرا حقیقتاً او مصداق یک عالم پارسا و پرهیزگار بوددر حضور او کسى یاراى غیبت کردن را نداشت. او وقتى احساس مى کرد که کسى قصد غیبت کردن دارد و مى خواهد پشت سر کسى سخن بگوید، سررشته سخن را به دست مى گرفت و موضوع صحبت را تغییر مى داد. در آن زمان، در نجف اشرف شخصى به نام آقا شیخ هادى تهرانى که مجلس درس مهمى داشت و کتابهایى هم نوشته و منتشر کرده بود، امّا بنابر عللى از سوى برخى علما تکفیر شده و مجلس درسش خلوت گشته بود. هنگامى که متن تکفیر نامه را براى حاج آقا رضا فرستادند تا او هم آن را تائید کند، ایشان از تائید آن خوددارى کرد و گفت:

«تکفیر امر عظیمى است و من با این اتهامات، تکفیر نمى کنم.»

جریان تکفیر نقل مجالس شده بود، ولى کسى جرئت نداشت در حضور حاج آقا رضا در آن باره صحبت کند.

طلبه ها به محض حضور ایشان در مجلس، حرف خود را عوض مى کردند یا سکوت مى نمودند. اگر کسى مى خواست درباره آن ماجرا حرف بزند، ایشان مانع مى شد. روزى یکى از شاگردانش از او درباره رفتار خشن و تند بعضى از استادان با طلاّب سؤال کرد، ایشان گفت: عمل آنها حمل بر صحت مى شود، ولى ما چنین کارى نمى کنیم.

آیت الله حاج آقا رضا همدانى هرگاه با خلاف شرعى روبه رو مى شد، غضبناک مى شد و چهره اش برافروخته مى گردید.

روزى در حضور او از کسانى که در عراق، در مجالس عزا با ترجیع خوانندگى مى کردند، صحبت به میان آمد. ایشان به شدّت اظهار خشم نمود و عمل آنها را تقبیح کرد.^([14])

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه