24 آبان 1393, 14:3
كلمات كليدي : بديع، ابداع، خدا، خلقت
بدیع از ماده "بدع" به معنای بوجود آوردن چیزی بدون سابقه و نمونه قبلی است.[1]
بدیع از اسم‌های خداوند است که در قرآن دو بار به صورت؛
«او پدید آورنده آسمانها و زمین است»
آمده که با این عنوان (اسمی از اسمای الهی) دو معنا می‌تواند داشته باشد.[3]
1-کسی که مثل و مانندی ندارد[4] در این صورت مفهوم و معنای بدیع مانند مفهوم آیه؛
«هیچ چیز همانند او نیست» خواهد بود.
2- آفریننده‌ای که مخلوقات را بدون الگو و مثل و مانندی که بر او سبقت داشته باشد، ایجاد کرده است.[6] اکثر مفسران همین معنا را از آیه؛« بَدِیعُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ »استفاده کرده‌اند.
امام محمد باقر (ع) در تفسیر این آیه فرموده‌اند:
«خداوند همه چیز را با علم خود، بدون مثال و نمونه قبلی ابداع و ابتکار کرد و آسمانها و زمین را آفرید در حالی که آسمان و زمینی نبود»[7]
بدیع بودن خداوند و نفی فرزند از او
در هر دو آیه‌ای که «بدیع» در آنها به کار رفته، بدیع بودن خداوند دلیل نفی فرزند از او قرار داده شده است. آیاتی که قبل از این دو آیه آمده‌اند به ادعای یهود، نصاری و مشرکین که معتقد بودند خداوند پسران و دخترانی دارد[8] اشاره می‌کنند.
«و برای خدا، به دروغ و از روی جهل، پسران و دخترانی ساختند»
«یهود و نصاری و مشرکان گفتند: خداوند فرزندی برای خود انتخاب کرده است»
و بلافاصله بعد از این آیات در رد این ادعا می‌فرماید:
«خداوند کسی است که آسمانها و زمین را ایجاد کرده»
آیا هیچکس دیگر چنین کاری را کرده و یا قدرت بر آن دارد تا شریک او در عبودیت شمرده شود. خداوند خالق هر چیزی است، و صاحب فرزند نمی‌تواند خالق فرزند باشد چون فرزند جزئی از پدر است که به وسیله عمل لقاح به محیط تربیتی رحم منتقل می‌شود، و معقول نیست که جزء خداوند مخلوق خودش باشد.[11] همچنین خداوند آسمانها و زمین را به عنوان ابداع آفریده یعنی هیچ موجودی خلقتش از روی الگو انجام نگرفته و افعال خداوند مانند افعال دیگران جنبه تقلید و تشبیه ندارد، بنابراین داشتن فرزند که فرع بر وجود مثل و مشابه قبلی است، درباره خداوند متصور نیست.[12]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان