12 مهر 1396, 17:4
قال الامام الحسین (ع): «الحمدلله الذی خلق الدنیا فَجَعلها دار فناء و زوال متصرفةَ باهلها حالاً بعد حالٍ. فالمغرور مَنْ غَرَتْهُ و الشقیٌ من فتنتهُ» [مقتل الحسین خوارزمی، ج1، ص 252]
«سپاس خدائی را که دنیا را آفرید و آن را سرای فناپذیر و رو به زوال قرار داد. دنیایی که برای صاحبانش از حالی به حالی دگرگون می‌شود. خود باخته آن کسی است که فریب دنیا را بخورد و تیره بخت و شقاوتمند کسی است که دنیا او را شگفت زده سازد».
توضیح: «خداوند دنیا را محل آزمایش و ابتلاء برای بندگان قرار داده. تا هر کسی در این جولانگاه چند صباحی را باشد و سرانجام از این دنیا رخت بربندد و در سرای آخرت هر آنچه در اینجا انجام داده. جزاء و پاداشش را ببیند. در این جمله‌ای که از وجود حضرت حسین بن علی در صبح عاشورا در جمع یاران و دوستان و جمعی از بنی هاشم ایراد فرموده‌اند. به این مطلب مهم اشاره دارند که دنیا با همه تلخی‌ها و شیرینی‌هایش فناپذیر است. و به تعبیر امیر سخن حضرت علی (علیه‌السّلام) مانند مار خوش خط و خالی است که ظاهری فریبنده، ولی در درونش سَمّ مهلکی است که هر کس به آن دل ببندد او را مسموم می‌کند. دنیا برای اهلش متصرف است یعنی کسی را به صورت دائم به خود نمی‌پذیرد و با افراد زیادی خداحافظی و آن‌ها را تنها گذارده است. مغرور در این دنیا کسی است که به این رنگ و زیور آلات آن دل ببندد. و بدبخت‌تر از آن کسی است که دنیا او را در بهت و حیرت فرو برد.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان