جدیت در تحصیل

جدیت در تحصیل

وى در دوران تحصیل با جدیت تمام به تحصیل و تدریس مشغول بود. او براى یادگیرى زبان عربى با دیگران عربى صحبت مى کرد و کتاب فارسى نمى خواند. خود در این باره مى نویسد:

«اوقاتى در عتبات بودیم، روزى در سامراء در محضر استاد طاب ثراه بودم و از همه نوع ]افراد [در مجلس بودند. شیخ رو کردند به قاضى که قدرى از قرآن بخوان و قاضى ]که[ در قرائت استاد بود، شروع ]کرد[ به لحن عرب و صوت خوش قرآن خواندن. حقیر چون لهجه عربى را از اعراب کربلا تحصیل کرده بودم و در قرائت به قدر کفایت بهره داشتم، در چندین جاىِ از آیات، به قاضى اعتراض کردم. مجلس بر قاضى دشوار شد و بعد از فراغ گفت: تو بخوان. بلافاصله شروع کردم به خواندن به نحوى که شیخ استاد در تعجب شد و فرمود: تو جوان و نشوِ تو در یزد و هنوز چندان با عرب معاشرت نداشته اى چگونه قرائت را به لهجه عرب مى خوانى؟

عرض کردم که در کربلا جمعى از اولاد اعراب نزد من درس مى خواندند و با آن ها تعهد نمودم که به قدر مقدور با من به عربى سخن گویند و وقتى در خدمت جدّم حسین(علیه السلام) تضرع نمودم و همین مطلب را خواهش نمودم و چندان گذشت که ماهر شدم و با عرب ها هم سخن مى شدم که چندان عجمیت در من معلوم نبود، بسیار تحسین فرمودند و تمام اهل مجلس گفتند که این حالت شایسته تحصیل است و مکرر با رفقاى عرب و عجم خود در کربلا مى گفتم که عمداً در مجالس، مطالب مشکله را عنوان کنید و از من بپرسید که ندانم و ناچار در فکر مطالعه و فهمیدن آن ها بشوم. گاهى قصاید عربى مى ساختم و نزد شعراى عرب مى خواندم که ایرادهاى عربى بگیرند و مواقع الفاظ عرب را بفهمم و به کلى رجوع به کتب فارسیه نمى کردم مگر کتب ادعیه و مواعظ. و مى دیدم که نکاتى که از تمام کلام فهمیده مى شود هرگز در ترجمه فارسى نمى آید و حتى کتاب حق الیقین مجلسى که در میان کتب فارسى داشتم آن را به دوستى بخشیدم.»^[8]

این کوشش باعث شد این روحانى جوان میبدى به ادبیات و دقایق لغات عرب تسلط کافى پیدا کند و کتاب هاى دقیق و بى نظیرى در این زمینه پدید آورد.

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه