گریه بر سیدالشهداء

قال الرضا(ع): «فعلی مثل الخستین فلیک الباگون فان البکاء علیه یخط الذنوب العظام: گریه کنندگان باید بر کسی همچون حسین علیه السلام گریه کنند، چرا که گریستن برای او، گناهان بزرگ را فرو میریزد.»

گریه بر سیدالشهدا(ع)
ذات گریه کردن نشانه لطافت روح و بودن در جرگه خوبان عالم است، همین که با هر مناسبتی در عزاداری ها و سوگواری ها با یاد ائمه و مظلومیت ایشان گوشه ی چشمان نمناک می شود، بیانگر نزدیکی دل و پیوند خوردن آن با ولایت است، یا اگر به سبب خوف از خداوند متعال اشکی جاری می شود خود برگرفته از لطف و مرحمت الهی به بنده است، و یا اگر یاد گناه و لغزشهای گذشته اشک را بر چشمان جاری می کند، نباید بی توجه از کنار آن رد شد، بلکه تمام اینها خبر از اسراری در عالم دارند، بلکه اگر مظلومیت ائمه و خوف خدا و ... برای انسان نرمی دل و روان شدن اشک حاصل نکرد، فرد باید در ایمان خویش شک نماید؛ امام صادق(ع) در این باره می فرمایند: «اريع من علامات النفاق. قساوة القلب و جُمُوذ العين و الاصرارُ عَلَی الذاتب و الحرص غلی الدینیا، چهار چیز از نشانه های نفاق است: سنگدلی، گریه نکردن،اصرار بر گناه و آزمندی نسبت به دنیا.»

 
هر یک از امور چهارگانه فوق، به نحوی کم شدن معنویت و دوری از خدا را نشان می دهد، همان گونه که دل لرزان، چشم گریان، فرار از گناه و بی رغبتی به دنیا نشانگر ارتباط خاضعانه و بندگی مخلصانه در درگاه ربوبی است که در مؤمنان واقعی وجود دارد.
همانطور که بیان شد گریه بر اهل بیت موجب آمرزش گناهان می شود؛ در مورد چرایی این امر به روایتی از امام صادق(ع) دقت نمایید، ایشان می فرمایند: «نفس المهمة ملظلمنا تشبیخ و همهٔ لنا عبادهٔ: نفس کسی که به خاطر مظلومیت ما اندوهگین شود، تسبیح است و اندوهش برای ما، عبادت است.» وقتی غم انسان برای اهل بیت عبادت است و نفسش عجین با تسبیح خداوند، چه توقعی جز بخشیده شدن گناهان بزرگ می توان داشت؟
اگر اشکال شود که فرد مسلمانی که معتقد به اصول عقاید و عامل به دستورات شرعیه باشد، خود اهل نجات است، پس گریه برای او چه نتیجه ای دارد؟ باید در جواب گفت بدیهی است که مسلمان هرچه هم کامل باشد معصوم نیست، بالاخره بشر است و جائز الخطا، اگر لغزش و خطایی از او سر زده و خود غافل بوده، حضرت باری تعالی با مهربانی و لطفی که نسبت به بندگان خود دارد، از روی فضل و کرم عمیم به وسائل و اسباب هایی آنها را عفو می کند. گاهی علی بن ابیطالب را وسیله ای قرار می دهد، گاهی به گریه بر مظلومیت حضرت سیدالشهداء و خاندان رسالت و زیارت آن حضرت توجه می فرماید و اشک چشم آنها را به منزله آب توبه قرار میدهد و از گناهان آنان میگذرد.

از سوی دیگر گریه برابی عبدالله یعنی یکی بودن مسیر و پیروی از روش ایشان؛ مسلکی نمیتوان یزیدی مسلک بود، ولی بر حسین گریه کرد، نمی توان کوفی منشی بود، ولی بر حسین گریه کرد. به هرحال این گریه نوعی اعلام وفاداری به امام و اهدافش میباشد.
گریه برای اهل بیت به خودی خود نوعی ابراز محبت و مودت است. ما با سوگواری و ریختن اشکمان برای اهل بیت علیهم السلام عشق و محبت قلبی خود را بیان می کنیم و به خواسته خداوند متعال جامه عمل می پوشانیم؛ در قرآن آمده: «قل لا علیہ و تک آشألگم علیه اجرا بالا الموگهٔ فی القربی: بگو من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی کنم، دوست داشتن اهل بیت.»

علامه ی مجلسی، محمدباقر؛ بحارالانوار، بیروت، الوفاء، ۱۴۰۴ ه.ق، ج ۷۲، ص ۱۷۶.
مفید، محمد بن محمد؛ الامالی، بیروت، دارالمفید، ۱۴۱۴ق، ص ۳۳۸.
سلطان الواعظین شیرازی، محمد؛ شب های پیشاور، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهل و چهارم، ص ۵۳۰. . سوره شوری، آیه ۲۳.