26 اردیبهشت 1396, 23:45
حضرت زينب (س) در فصاحت، بلاغت، زهد، عبادت، فضيلت، شجاعت و سخاوت شبيه‌ترين مردم به پدر خود حضرت علي (ع) و مادر خود حضرت فاطمه (س) بود، حضرت به خوبي از قرآن آموخته بود که هدف از آفرينش و خلقت انسان رسيدن به قله کمال بندگي است. نيمه رجب سال ?? هجري قمري مصادف است با سالروز وفات اسوه صبر و شکيبايي، حضرت زينب (س). اين بانوي بزرگوار در تمام صفات اخلاقي اسوه و الگويي بي‌مانند براي بشريت است. صفات برجسته که براي هيچ يک از زنان معاصر او فراهم نشده است، حضرت زينب را از ديگران ممتاز ساخت، چنان که او را عقيله بني‌هاشم مي‌گفتند و از وي حديث فرا مي‌گرفتند.حضرت زينب کبري (س) در روز پنجم جمادي‌الاولي سال پنجم يا ششم هجري قمري در شهر مدينه منوره متولد گرديده و جهان را به قدوم خويش مزين فرمودند. نام مبارک آن بزرگوار زينب، و کنيه گراميشان ام‌الحسن و ام کلثوم و القاب آن حضرت عبارتند از: صديقه الصغري، عصمه الصغري، وليه ا... العظمي، ناموس الکبري، شريکه الحسين (ع) و عالمه غير معلمه، فاضله، کامله و....سخنان و خطبه‌هاي وي در کوفه و همچنين در دربار يزيد، که همراه با استدلال به آيات قرآن بود، بيانگر دانش اوست. وي احاديثي از حضرت علي (ع) و مادرش حضرت زهرا (س) نقل کرده است. سخنوري وي براي شنوندگان يادآور خطبه‌هاي پدرش اميرالمؤمنين علي (ع) بوده است. سخنانش در کوفه و مجلس يزيد و نيز گفت‌وگوهاي وي با عبيدا... بن زياد، بي‌شباهت به خطبه‌هاي امام علي (ع) و خطبه فدکيه مادرش حضرت زهرا(س) نيست. حضرت زينب (س) هنگام حضور اميرالمؤمنين (ع) در کوفه براي زنان آنجا تفسير قرآن ارائه مي‌داد. حضرت زينب کبري(س) شب‌ها به عبادت مي‌پرداخت و در دوران زندگي، هيچ‌گاه تهجد را ترک نکرد. آن‌چنان به عبادت اشتغال ورزيد که ملقب به «عابده آل علي» شد. شب زنده‌داري وي حتي در شب دهم و يازدهم محرم، ترک نشد. فاطمه دختر امام حسين (ع) مي‌فرمايند: «در شب عاشورا، عمه‌ام پيوسته در محراب عبادت ايستاده بود، نماز و نيايش داشت و پيوسته اشک‌هايش سرازير مي‌شد.» ارتباط حضرت زينب (س) با خداوند آن گونه بود که امام حسين (ع) در روز عاشورا هنگام وداع، به خواهرش فرمودند: «يا اختي لا تنسيني في نافله الليل»؛ «خواهرم! مرا در نمازهاي شب، فراموش نکن.»
«شهيد مطهري» در اين رابطه مي‌نويسد: «در حماسه حسيني آن کسي که بيش از همه درس تحمل و بردباري را آموخت و بيش از همه اين پرتو حسيني بر روح مقدس او تابيد خواهر بزرگوارش حضرت زينب (س) بود.» و در ناسخ التواريخ آمده است: «محققاً از آغاز خلقت تاکنون از هيچ زني از زن‌هاي انبيا و اوليا با اين حلم و بردباري پديد نيامده است.» حضرت زينب (س) مورد اطمينان همه، خصوصاً حضرت سيدالشهدا و امام سجاد عليهماالسلام بود. لذا امام حسين(ع) ودايع امامت را به وي سپرد و هر وقت امام سجاد (ع) به بيان اخبار و احاديث مي‌پرداخت و مي‌خواست در ذهن مردم جاي بگيرد، آن را به عمه‌اش مستند مي‌کرد. ابن عباس نيز همين طور به زينب(س) استناد مي‌کرد با اينکه خود مقام والايي داشت مي‌گفت: «حدثتنا عقيلتنا.» از طرف ديگر حضرت، جزو صديقين به شمار مي‌رفت، مقامي که اشخاص محدودي بدان دست يافته‌اند. والا‌ترين مقام صديقين متعلق به امام علي (ع) است و در زنان سابقه اين مقام به حضرت مريم و در امت پيامبر (ص) به حضرت فاطمه زهرا (س) و آن‌گاه به حضرت زينب(س) اختصاص دارد. چون مادرش حضرت فاطمه زهرا(س) به صديقه کبري مشهور بود، به وي «صديقه صغري» مي‌گفتند. همچنين حضرت زينب (س) امانتدار الهي بود و به مقام «امينه‌ا...» رسيد. زيرا اگر داراي چنان مقامي نبود، هرگز امام حسين (ع) ودايع امامت را به وي نمي‌سپرد. آري او در سايه عبادت و بندگي به اين مقام رسيد.حضرت زينب (س) در شب يکشنبه ?? رجب سال ?? هجري قمري در ضمن سفري که به همراه همسر گراميشان عبدالله بن جعفر به شام رفته بودند، وفات کردند و بدن مطهر آن بانوي بزرگوار در همانجا دفن شد. مزار ملکوتي آن حضرت اينک زيارتگاه عاشقان و ارادتمندان اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام است.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان