مسئله رجعت در جامعه جهانى مهدوی

محمدرضا برزویی
اشاره :اعتقاد به رجعت یکى از عقاید مسلم و تردید ناپذیر شیعه است، که همزمان با ظهور مهدى آل محمد (عج) برخى از امامان معصوم (علیهم السلام) همانند امیر مومنان (علیه السلام) و امام حسین (علیه السلام) و برخى از مومنان حقیقى و پیروان اهل بیت به اذن پروردگار زنده خواهند شد و بار دیگر به دنیا باز مى‌گردند. بازگشت این عده نه تنها غیر ممکن نیست بلکه از نظر قرآن کریم این پدیده امرى مسلم است که آیات متعددى از آن سخن گفته است.
رجعت چیست؟
رجعت در لغت به معنى بازگشت مى باشد که در اصطلاح به معنى بازگشت گروهى از مومنان خالص و عده اى از منافقان فاجر پیش از قیامت به این جهان است.
مفهوم رجعت در میان شیعیان این است که امامان معصوم که بازمانده خاندان وحى و نبوت (علیهم‌السلام) مى باشند و انبوهى دیگر از کسانى که از این دنیا رفته اند ، بار دیگر پس از حضرت مهدى (عج) به خواست خدا و اراده‌ حکیمانه او، بدین جهان بازمى‌گردند .
برخى از شیعیان رجعت را به تاویل برده و گفته اند که مقصود از رجعت، بازگشت دولت حق، و حاکم شدن دین خدا بر خلق است، نه رجعت اشخاص پس از مرگ. این گروه از شیعیان، از این رو دست به چنین تاویلى زده اند که نتوانسته اند در مقابل انکار منکرین دلیل قاطعى اقامه کنند، و شبهات آنان را در زمینه ممتنع جلوه دادن رجعت جواب گویند.
لذا در جواب این عده از شیعیان مى بایست گفت که رجعت تنها با روایات که جنبه اخبار آحاد دارد ثابت نگردیده، بلکه باپشتوانه اجماع طائفه، به اثبات رسیده است. چنین امری، با این صراحت، قابل تاویل نیست. (رسائل شریف، مجموعه اولی،ص125و126 / رجعت در اندیشه شیعی.)
مسئله رجعت در آیات قرآن
الف- اثبات امکان رجعت در آینده
آیات بى شمارى از قرآن کریم، توسط پیشوایان معصوم - علیهم السلام - به عنوان آیات رجعت مطرح شده، که از بررسى آنها وقوع رجعت در میان پیشینیان و امکان آن در آینده به روشنى اثبات مى گردد. در اینجا به چند نمونه از آیاتى اشاره مى کنیم، که در احادیث اهل بیت عصمت و طهارت به رجعت گروهى از مومنان و مشرکان خالص بعد از ظهور حضرت مهدى (عج) تفسیر شده است:
-1 “و لئن قتلتم فى سبیل الله او متم لمغفره من الله و رحمه خیر مما یجمعون.” (آل عمران/157. )
اگر در راه خدا کشته شوید و یا بمیرید، رحمت و مغفرت خدا بهتر است از آنچه گرد مى آورید.
امام باقر (علیه السلام) در پیرامون این آیه از جابر پرسید: اى جابر! آیا مى دانى که معناى “سبیل الله” چیست؟
جابر گفت: نه به خدا سوگند، جز اینکه از شما بشنوم. فرمود: “سبیل الله” راه على و اولاد على است. هر کس با ولایت وى کشته شود، در راه خدا کشته شده است و هر کس با ولایت او بمیرد، در راه خدا مرده است. هیچ مومنى از این امت نیست جز اینکه براى او قتل و مرگى هست، هر کدام از آنها کشته شود یک بار دیگر برمى گردد تا بمیرد، و هر کدام از آنها بمیرد، برمى گردد تا کشته شود.” (تفسیر عیاشی، ج1،ص202. )
و امام رضا (علیه السلام) نیز در این رابطه فرموده است: “هر مومنى در بستر بمیرد در رجعت کشته مى شود، و هر مومنى کشته شود، در رجعت در بستر خود مى میرد.” (بحارالانوار، ج 53،ص66. )
-2 “ان الله اشترى من المومنین انفسهم و اموالهم بان لهم الجنه، یقاتلون فى سبیل الله فیقتلون و یقتلون، وعدا علیه حقا فى التوراه و الانجیل و القرآن، و من اوفى بعهده من الله فاستبشروا ببیعکم الذى بایعتم به، و ذلک هو الفوز العظیم.” (توبه/111. )
خداوند از مومنان جانها و مالهایشان را خریدارى کرد و در برابر، بهشت را از آن آنها ساخت، آنها در راه خدا کارزار کنند و بکشند و کشته شوند. وعده حق خدا در تورات و انجیل و قرآن است. چه کسى از خداوند، به وعده خود وفادارتر است؟ بشارت باد بر شما با این معامله اى که با خدا کردید، و این رستگارى بزرگ است.
زراره بن اعین گوید: دوست داشتم از امام باقر (علیه السلام) در مورد “رجعت” سوال کنم، ولى نمى خواستم به طور مستقیم بپرسم، از این رو پرسش خود را چنین مطرح کردم: جانم به فدایت، به من خبر ده از کسى که کشته مى شود، آیا او مرده است؟ فرمود: نه، مرگ مرگ است و قتل قتل. گفتم: بالاخره کسى که کشته مى شود مى میرد.
حضرت فرمود: اى زراره! گفتار خدا حق است که میان مرگ و قتل فرق مى گذارد و مى فرماید: “اگر بمیرد و کشته شود” (آل عمران/144) و در جاى دیگرى مى فرماید: “اگر بمیرد و اگر کشته شوید، به سوى خداوند باز مى گردید.” (آل عمران/158) و مى فرماید: “خداوند از مومنان جان و مالشان را در برابر بهشت خریدارى کرده است.” (توبه/111) عرض کردم: خداى تبارک و تعالى مى فرماید: “هر کس طعم مرگ را خواهد چشید.” (انبیاء/ 35 ) آیا کسى که کشته مى شود طعم مرگ را نمى چشد؟ فرمود: “کسى که با شمشیر کشته مى شود، همانند کسى نیست که در بستر بمیرد. کسى که کشته مى شود به ناگزیر باید برگردد تا طعم مرگ را بچشد.” (تفسیر عیاشی، ج2،ص112. )
ب- اثبات وجود رجعت در امتهاى پیشین
آیاتى از قرآن کریم وقوع رجعت را در میان امتهاى پیشین اثبات مى کند. هنگامى که وقوع رجعت در میان امتهاى پیشین ثابت شود، اثبات امکان و لزوم وقوع آن در امت اسلامى نیز ثابت مى شود، زیرا بهترین دلیل بر امکان چیزى وقوع آن است.
-1 “ثم بعثناکم من بعد موتکم لعلکم تشکرون.” (بقره/56. )
آن گاه شما را پس از مرگتان برانگیختیم تا شاید سپاسگزار باشید.
این آیه در مورد هفتاد نفر از برگزیدگان قوم حضرت موسى (علیه السلام) است که حضرت موسى آن را از میان قوم خود برگزید و با خود به طور سینا برد تا بر جریان مکالمه اش با خدا و گرفتن الواح از جانب خدا شاهد باشند و در نتیجه بنى اسرائیل صدور الواح را از جانب خدا تکذیب نکنند. چون به “طور” رسیدند و مکالمه حضرت موسی(علیه السلام) را با خدا مشاهده کردند گفتند: “اى موسی، ما به تو ایمان نمى آوریم مگر اینکه خداوند را آشکارا به ما بنمایانی.” هر چه حضرت موسى آنها را از این خواسته جاهلانه منع نمود، آنها بر خواهش خود اصرار ورزیدند تا سرانجام صاعقه آمد و همه آنها را نابود کرد. حضرت موسی(علیه السلام) عرضه داشت: بار پروردگارا! اگر این هفتاد نفر زنده نشوند، من چگونه به سوى قوم خود بروم؟ آنها مرا به قتل اینها متهم خواهند کرد. خداوند بر او منت نهاد و آنها را زنده کرد و همراه حضرت موسى (علیه السلام) به سوى خانه و کاشانه خود بازگشتند.
در مورد سرگذشت این هفتاد نفر هیچ اختلافى نیست، و صریح قرآن است که آنها بر اثر صاعقه جان سپردند، و به درخواست حضرت موسى (علیه السلام) از نو زنده شدند، که معناى “رجعت” چیزى جز زنده شدن پس از مرگ نیست (تفسیر صافی،ج4،ص77. )
-2 “و اذ قتلتم نفسا فادارتم فیها و الله مخرج ما کنتم تکتمون. فقلنا اضربوه ببعضها کذلک یحیى الله الموتى و یریکم آیاته لعلکم تعقلون.” (بقره/72و73. )
“به یاد آورید هنگامى را که فردى را به قتل رساندید. سپس درباره قاتل او به نزاع پرداختید، و خداوند آنچه را که مخفى مى کردید آشکار مى سازد. پس گفتیم که قسمتى از گاو را به مقتول بزنید (تا زنده شود و قاتل خود را معرفى کند) خداوند این گونه مردگان را زنده مى کند و آیات خود را به شما نشان مى دهد، شاید عقل خود را به کار برید.”
این آیات پیرامون حادثه قتلى است که در بنى اسرائیل روى داد و به امر خدا گاوى ذبح گردید و قسمتى از بدن گاو به مقتول زده شد و مقتول زنده شد و قاتل خود را معرفى کرد. داستان از این قرار است:
در میان بنى اسرائیل پیر مردى بود که ثروتى سرشار و نعمتى بى شمار و پسرى یگانه داشت که پس از مرگ پدر همه آن ثروت به او منتقل مى شد اما عموزادگانش که تهیدست بودند بر او حسد کردند و او را به قتل رسانیدند و جسدش را در محله قومى دیگر انداختند پیکار به محضر حضرت موسى (علیه السلام) کشیده شد تا در میان آنها داورى کند.
حضرت موسى (علیه السلام) به وحى خدا فرمود تا ماده گاوى ذبح کنند و زبان آن گاو را بر تن مقتول بزنند تا زنده گردد و قاتل خود را معرفى کند.
هر گاو ماده اى را که ذبح مى کردند کفایت مى کرد، ولى با پرسشهاى بیجا کار خود را دشوار ساختند و در هر بار نشانه هایى گفته شد که آن نشانه فقط با یک گاو تطبیق نمود که از آن کودکى یتیم بود. ناگزیر آن را به قیمت بسیار گزافى خریدند و سر بریدند و قسمتى از بدن گاو را به بدن مقتول زدند. او با قدرت الهى زنده شد و گفت: اى پیامبر خدا! مرا پسر عمویم به قتل رسانیده است، نه آنهایى که به قتل متهم شده اند، و حضرت موسى امر فرمود: پسر عمویش را قصاص کردند.” (تفسیر المیزان، ج1،ص204. )
از امام حسن عسکرى (علیه السلام) روایت شده که شخص مقتول 60 سال داشت، هنگامى که به اذن خدا زنده شد، خداى متعال 70 سال دیگر به او عمر داد و 130 سال عمر نمود. و تا پایان عمر از نشاط و تندرستى و سلامتى حواس برخوردار بود. (تفسیر صافی، ج1،ص129. )
مسئله رجعت در روایات
امام صادق (علیه السلام) فرمودند : “هنگام رجعت کسانى که مومن خالص و کافر خالص هستند زنده مى شوند و به دنیا بر مى گردند.” (اثباه الهداه، ج7،ص62-103. )
و نیز فرمود: “در پشت کوفه (نجف) 27 مرد از هدایت شدگان، و از بزرگان اصحاب زنده شده و به امام ملحق مى شوند.” (اثباه الهداه، ج7،ص154)
وقتى که قائم (عج) قیام کرد خداوند همه اذیت کنندگان به مومنین را زنده مى کند تا به مجازات دنیوى برسند و به داد مومنان نیز برسد.
و به یکى از یارانش به نام مفضل (رحمه الله) فرمود: تو و چهل و چهار نفر مرد دیگر با قائم (عج) هستید. (اثباه الهداه، ج7،ص164. )
حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) فرمودند: “ان لعلى (علیه السلام) فى الارض کره مع الحسین، ابنه صلوات الله علیهما.”
“بدرستى که براى (امیرالمومنین) على علیه السلام و فرزندشان حسین صلوات الله علیهما بازگشتى به این زمین خواهد بود.” (بحارالانوار،ج53،ص16)
مامون خلیفه عباسى از حضرت رضا علیه‌السلام پرسید:
“یا اباالحسن! ما تقول فى الرجعه؟” (یعنی: در مورد رجعت چه مى‌فرمایید؟)
امام علیه‌السلام فرمود: “انها الحق، قد کانت فى الامم السالفه و نطق بها القرآن و قد قال رسول الله صلى الله علیه و اله و سلم: یکون فى هذه الامه کل ما کان فى الامم السالفه، حذو النعل بالنعل....”
یعنی: رجعت درست است و در میان امتهاى پیشین بوده است و قرآن از آن سخن گفته است. و پیامبر صلى الله علیه و اله و سلم فرمود: “در این امت، درست همه آنچه در امتهاى پیشین رخ داده است بى کم و کاست همان‌گونه رخ خواهد داد.” (عیون اخبارالرضا (علیه السلام)،ج2،ص/201 بحارالانوار،ج53،ص59. )
امام صادق علیه‌السلام فرمود: “ایام الله ثلاثه: یوم یقوم القائم و یوم الکره (اى الرجعه) و یوم القیامه.” یعنی: روزهاى خدا سه روز است:
روز قیام قائم،روز رجعت و روز رستاخیز. (منتخب البصائر،ص/18 بحارالانوار،ج53،ص63. )
رجعت در ادعیه و زیارات
در دعاها و زیارات ماثوره نیز “رجعت” بیان شده است که از جمله آنها این فراز از زیارت جامعه کبیره است:
“معترف بکم مومن بایابکم، مصدق برجعتکم منتظر لامرکم مرتقب لدولتکم.”.
“به شما ایمان دارم، بازگشت شما را باور دارم، رجعت شما را تصدیق مى کنم، امر شما را انتظار مى کشم، دولت شما را چشم به راهم.” (بلد الامین، ص301)
در مصباح المجتهد شیخ طوسى در ضمن زیارتى که با سلسله سند روایت کرده است، این جملات را بیان مى کند: “و یرجعنى من حضرتکم خیر مرجع الى جنات ممرع و موسع و دعه و مهل الى حین الاجل و خیر مصیر و محل فى النعیم الازل و العیش المقتبل و دوام الاکل و شرب الرحیق و السلسل و عسل و نهل لا سام منه و لا ملل و رحمه الله و برکاته و تحیاته حتى العود الى حضرتکم و الفوز فى کرتکم”. مضمون آن این است که خداوند مرا در رجعت شما به‌حضور شما برگرداند تا از فیض محضر شما بهره مند گردم.
و هم در اقبال، سید بن طاوس و هم در مصباح، شیخ طوسى روایت نموده اند که توقیعى براى قاسم بن علاء همدانى وکیل حضرت امام حسن عسکرى (علیه السلام) باین مضمون صادر گشت:
حسین (علیه السلام) در روز پنج‌شنبه روز سوم شعبان متولد گردید، آن روز را روزه بدار و این دعا را بخوان سپس دعا را نقل کرده تا اینجا: “و سید الاسره الممدود بالنصره یوم الکره المعوض من قتله ان الائمه من نسله و الشفاء فى تربته و الفوز معه فى اوبته و الاوصیاء من عترته بعد قائمهم و غیبته حتى یدرکوا الاوتار و یثاروا الثار و یرضوا الجبار و یکونوا خیر انصار”.
این دعا مى‌گوید: او امام حسین (علیه السلام) سرور آل محمد(ص) است که در روز رجعت، نصرت خداوند به او مى‌رسد. آقایى که خداوند نه امام را از نسل او در عوض شهادتش به وى موهبت کرد و تربتش را موجب شفا دانسته و سعادت را در زمان رجعت، با وى و جانشینان او بعد از قائم آنها و غیبت او که همه از عترت وى مى باشند، قرار داده تااینکه از قاتلان آنها انتقام بگیرند و از دشمنانشان خونخواهى کنند و خداوند جبار را خشنود نمایند و بهترین یاور آنها باشند... .
و هم در مصباح الزائر سید بن طاوس زیارتى براى امام زمان (عج) در سرداب سامره که حضرت در آنجا غائب شده است روایت کرده که از جمله این فقرات است: “و وفقنى یا رب للقیام بطاعته و المثوى فى خدمته و المکث فى دولته و اجتناب معصیته فان توفیتنى اللهم قبل ذلک فاجعلنى یا رب فیمن یکر فى رجعته و یملک فى دولته و یتمکن فى ایامه و یستظل تحت اعلامه و یحشر فى زمرته و تقر عینه برویته. یعنی: پروردگارا: مرا براى فرمانبردارى امام زمان (عج) و خدمتگزارى حضرتش و زندگى در دولت آن سرور و دورى از نافرمانیش، موفق بدار. خداوندا اگر من پیش از آن زمان، مردم، مرا در آن جماعتى قرار بده که در رجعت وى بر مى گردند و در دولت و روزگار او به‌ملک و تمکن مى‌رسند: و در سایه پرچمهاى او به سر مى برند، و در زمره او برانگیخته مى‌گردند، و چشمش به جمال وى روشن مى‌شود.
رجعت، اختیارى یا اجبارى است؟
علامه مجلسى در جلد 53 بحارالانوار، به استناد روایتى رجعت را براى مومنان اختیارى مى داند:
مفضل بن عمر مى گوید: در خدمت امام صادق (علیه السلام) صحبت از حضرت مهدى (عج) شد و از افرادى که عاشقانه انتظار ظهورش را مى کشند و پیش از نیل به چنین سعادتى از دنیا مى روند، گفتگو شد، حضرت فرمودند : “هنگامى که حضرت مهدى (عج) قیام کند، مامورین الهى در قبر با اشخاص مومن تماس مى گیرند و به آنها مى گویند: اى بنده خدا! مولایت ظهور کرده است، اگر مى خواهى که به او بپیوندى آزاد هستی، و اگر بخواهى در نعمتهاى الهى متنعم بمانى باز هم آزاد هستی.”
ولى در مقابل، رجعت براى کافران به حکم عقل اجبارى خواهد بود زیرا آنها براى تنبیه و محاکمه رجعت مى یابند و هرگز کافران به میل و اراده خود، تن به رجعت نمى دهند. کافران به اختیار خود به جهنم هم نمى روند بلکه آنها را کشان کشان به جهنم مى برند.
حسین (علیه السلام)، نخستین رجعت کننده :
در احادیث معتبره از امام باقر(علیه السلام) وارد شده است که اول کسى که در رجعت زنده مى شود و برمى‌گردد امام حسین(علیه السلام) است که ایشان آن‌قدر در زمین پادشاهى مى کنند که موى ابروهایش بر روى چشم مبارکش بیفتد.(مختصر البصائر، /117 بحارالانوار،ج53،ص43 .)
در روایتى از امام صادق (علیه السلام) آمده است که هفتاد پیغمبر همراه امام حسین (علیه السلام) بیرونآیند، چنانچه با حضرت موسى (علیه السلام) بودند و همه ایشان به مردم بگویند که این حسین ابن على است که خروج کرده است تا مردم به ایشان شک نیاوردند و بدانند که دجال و شیطان نیست. حضرت صاحب الامر (عج) تا زمانى در میان مردم باشد تا معرفت امام حسین (علیه السلام) در دلهاى مومنان قرار گیرد و انگاه است که حضرت صاحب (عج) از دنیا رحلت مى کنند و امام حسین (علیه السلام) ایشان را غسل دهد و کفن کند و حنوط و نماز کند و در لحد گذارد، زیرا که فقط امام مى تواند امام دیگر را غسل کند و نماز گذارد.(کافی،ج8،ص /206مختصر البصائر،ص/162 الایقاظ من الهجعه،ص/309 بحارالانوار، ج53،ص103.)
درباره مدت زمان حکومت امام حسین (علیه السلام) ، روایتى از امام باقر (علیه السلام) وارد شده است که فرمودند: امام حسین (علیه السلام) بعد از صاحب الامر (عج) سیصد و نه سال پادشاهى خواهد کرد پس چون مدت آن حضرت تمام شود، حضرت امیر المومنین (علیه السلام) ظاهر شود و نوبت پادشاهى آن حضرت باشد.(تفسیر عیاشی،ج2،ص/326 غیبت نعمائی،ص/331 غیبت طوسی،ص/286 اختصاص شیخ مفید،ص/257بحارالانوار،ج53،ص 103-100.)
امام محمد باقر (علیه السلام) مى‌فرمایند: امام حسین (علیه السلام) شب عاشورا به اصحابش فرمود:”... فابشروا بالجنه، فوالله انما نمکث ماشاء الله تعالى بعد ما یجرى علینا، ثم یخرجنا الله و ایاکم حین یظهر قائمنا فینتقم من الظالمین، و انا و انتم نشاهدهم فى السلاسل و الاغلال و انواع العذاب و النکال...؛ بشارت باد شما را به بهشت، به خدا قسم که بعد از آنچه بر ما جارى شود، مکث خواهیم کرد آن قدر که خداى تعالى خواسته باشد، پس بیرون مى‌آورد ما و شما را در آن هنگامى که قائم ما ظاهر شود، پس انتقام خواهد کشید از ظالمان، و ما و شما مشاهده خواهیم کرد ایشان را در سلاسل و اغلال و گرفتار به انواع عذاب و نکال...” (گزیده کفایه المهتدی،ص105و106. )
و امام حسین (علیه السلام) در روز عاشورا، از “رجعت” خود سخن گفته، مى‌فرماید: “من اولین کسى خواهم بود که زمین شکافته مى‌شود و رجعت مى‌کنم”. (بحارالانوار،ج53،ص/62 الایقاظ من الهجعه،ص/352 فوز اکبر،ص36. )
رجعت زنان
گروهى از یاوران حضرت بقیه‌الله (عج) زنانى هستند که خداوند به برکت ظهور امام زمان (عج) آنها را زنده خواهد کرد و بار دیگر به دنیا رجعت خواهند کرد.
در منابع معتبر اسلامى نام سیزده زن یاد مى‌شود که به هنگام ظهور قائم آل محمد (صلى الله علیه و آله وسلم) زنده خواهند شد و در لشکر امام زمان(عج) به مداواى مجروحان جنگى و سرپرستى بیماران خواهند پرداخت.
طبرى در دلائل الامامه، از مفضل بن عمر نقل کرده که امام صادق فرمود: همراه قائم (آل محمد صلى الله علیه و آله وسلم ) سیزده زن خواهند بود. گفتم آنها را براى چه کارى مى‌خواهد؟
فرمود: به مداواى مجروحان پرداخته، سرپرستى بیماران را به عهده خواهند گرفت. عرض کردم: نام آنها را بفرمایید. فرمود: قنواء، دختر رشید هجری، ام ایمن، حبابه والبیه، سمیه، مادر عمار یاسر، زبیده ام خالد احمسیه، ام سعید حنفیه، صیانه ماشطه، ام خالد جهنیه. (دلائل الامامه،ص260)
صیانه ماشطه در زمان حضرت موسى مى‌زیسته است و مادر عمار یاسر در ابتداى بعثت به شهادت رسید. حبابه در زمان على (علیه السلام) و قنواء در زمان امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) و بقیه در زمان‌هاى دیگر زندگى مى‌کرده‌اند. این گروه سیزده نفرى رجعت خواهند کرد و خداوند براى قدردانى از آنها، به برکت امام زمان (عج) آنها را زنده خواهد کرد.
در این روایت امام صادق علیه السلام از آن سیزده زن فقط نام نه نفر را یاد مى‌کند. در کتاب خصایص فاطمى به نام نسیبه، دختر کعب مازینه، و در کتاب منتخب البصائر به نام وتیره و احبشیه اشاره شده است. (چشم اندازى از حکومت مهدی(عج) به نقل از بیان الائمه،ج3،ص338) جز این سه نفر، نام دیگرى به میان نیامده است.
نتیجه گیری:
خداوند منان بر طبق حکمت بالغه اش، به هنگام استقرار یافتن حکومت واحد جهانى و پیاده شدن احکام الهى در جهان ، مومنان خالص را براى مشاهده الطاف حق، و درک لذت زندگى در پناه دولت حق باز مى گردانند و همچنین ستمگران و ملحدان نیز باز مى گردانند، تا پیش از آخرت قسمتى از واکنش اعمال خود را ببینند و مایه سرور و تسکین قلب ستمدیدگان گردد. با توجه به اینکه زنده شدگان کسانى هستند که در حد اعلاى ایمان و یادر حد اعلاى کفر و فسادند، پس از مدتى زنده شدن و دریافت کیفر و پاداش برخى از اعمالشان، دوباره مى میرند و در روز قیامت براى کیفر و پاداش کاملتر زنده مى شوند.
بر طبق روایات نخستین فردى که رجعت مى کنند امام حسین (علیه السلام) است که هنگامى که محبت ایشان در دلهاى مومنان مستقر مى شود، حضرت صاحب الامر (عج) از دنیا مى روند و امام حسین (علیه السلام) ایشان را غسل و کفن و حنوط مى کند و بر ایشان نماز مى خوانند و لحد بر وى مى گذارند. بعد از 309 سال حکومت امام حسین (علیه السلام)، امیرالمومنین على (علیه السلام) رجعت مى کنند و ایشان بر زمین حکومت خواهند کرد.
زنان نیز در رجعت حضور خواهند داشت و در روایات 13 تن از زنان نام برده شده اند که رجعت مى کنند.
بر طبق روایات، رجعت براى مومنان اختیارى است ولى در مقابل، رجعت براى کافران به حکم عقل اجبارى خواهد بود زیرا آنها براى تنبیه و محاکمه رجعت مى یابند و هرگز کافران به میل و اراده خود، تن به رجعت نمى دهند.

منبع : روزنامه رسالت

نظر شما

اطلاعات شما(اختیاری)

این موضوعات را نیز بررسی کنید:

جدیدترین ها در این موضوع

اهمیت شعار سلاح هسته‌ای ندادن در اذهان عمومی

باغ خسروشاهی

دوگانه نهضت و نظام

چرا ظهور حاج قاسم، خارج از نظم جمهوری اسلامی امکان تاریخی ندارد؟

آب و برق مجانی می‌شود!

پر بازدیدترین ها

اول اردیبهشت روز بزرگداشت سعدی شیرازی

صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

اولین امام جمعه تهران

ماهیت حاکمیت سیاسی

اهل سنت و حدیث غدیر

سایت های پژوهشکده باقرالعلوم

پر بازدیدترین ها