نظر علاّمه محمّد رضا حکیمى درباره آیت الله مجتبی قزوینی

«او زندگیى بسیار ساده داشت و با این چگونگى، گاه از نیازهاى خود چشم مى پوشید و آنچه را مى توانست به طلبه اى تنگدست برساند مى رسانید. این بود که شیخ بزرگوار که خود نمونه اى مجسم از تقوى و نفس کشى و اعراض از مال و منال و جاه و مقام و شهرت و نعمت دنیا بود، براى هر طلبه محصلى و هر پویاى اسوه جویى، مایه تسلاّیى بود گرانقدر و تأثیر گذار. وى در برخورد با طلاب شخصیّت آنان را هماره رعایت مى کرد و بویژه به سادات احترامى ویژه مى گزارد.

از مشوب گشتن کارها به امیال و اغراض و انحراف از اهداف دلسرد مى گشت و دنبال آن را وا مى نهاد. به امور مسلمانان و نابسامانیها مى اندیشید و از آن چگونگى ها رنج مى برد، و بویژه از قلّت «تقواى لازم» و «تعهد ملزم» در برخى از روحانیین، دلى خونین داشت و از استاد خود میرزاى اصفهانى نقل مى کرد که آن بزرگ نیز از این بابت دلى خونین داشته است و غمى گران مى خورده است.»

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه