فرجام تلخ خانواده های مخالفان هیتلر

تاریخ جهان

روزنامه خراسان

یکشنبه: 26 مرداد ماه 1396

آلفرد فون هوفاکر با تردید و دودلی به ورودی آن خانه قدم می‌گذارد. این کار برای وی تنها به معنای گام گذاشتن به داخل این خانه چوبی فقیرانه نیست؛ بلکه به معنای ورود به گذشته خودش نیز هست. بیش از هفت دهه پیش بود که تنها ۹ سال داشت و به کوهستان هارتز و این خانه در شهر کوچک بادزاکسا، در واقع تبعید و قرنطینه شد. هوفاکر که امروز ۸۲ ساله است، می‌گوید: «خاطرات من از این خانه با درد غربت، تنهایی و نگاه‌های حسرت‌آلود از پشت پنجره آکنده است». اواسط آگوست سال ۱۹۴۴ بود که هوفاکر همراه با دو خواهرش توسط مأموران گشتاپو از خانه‌شان در کوتن‌مول ایالت بایرن، بیرون کشیده شد و به هارتز انتقال یافت. بچه‌ها به محض ورود به آن مجموعه، در عمارت‌های جداگانه اسکان داده شدند و به این ترتیب، ارتباط آنان با یکدیگر قطع شد. دلیل اسارت این بچه‌ها، در واقع سرنوشت پدرانشان بود. روز ۲۰ جولای ۱۹۴۴، گروهی از افراد تحت امر «کلاوس‌شنک‌گراف‌فون اشتاوفنبرگ»، تلاش کردند هیتلر را بکشند و قدرت را به دست بگیرند. سزار فون هوفاکر پدر آلفرد و پسرخاله گراف اشتاوفنبرگ نیز در میان این افراد بودند. اما این تلاش نیز، مانند دیگر تلاش‌ها برای سقوط هیتلر در آلمان و دیگر نقاط اروپا، به شکست انجامید. هیتلر این بار نیز جان سالم به در برد و قسم خورد که انتقام خواهد گرفت. عوامل کودتا به دار آویخته شدند. با این حال معلوم بود که خواسته هیتلر برای تلافی آن اقدام خیانتکارانه، هنوز عملی نشده است. به همین دلیل بود که پیشوای نازی، با هاینریش هیملر فرمانده اس‌اس و ژنرال ویلهلم کایتل فرمانده کل ارتش آلمان، برای اقدامات تکمیلی مشورت کرد. آن ها در ‌نهایت، درباره شکلی رذیلانه از انتقام و تلافی به توافق رسیدند؛ یعنی بازداشت خانواده درجه یک آن به اصطلاح خیانتکاران. پروفسور یوهانس توخل، مدیر اندیشکده مقاومت آلمان، در این باره می‌گوید: «علت و انگیزه نخست برای رهبری آلمان بازداشت و زندانی کردن اقوام این افراد بود و این معنای دیگری به غیر از انتقام ندارد. به سختی می‌توان توضیح داد که علت اصلی این نفرت چه بوده است.» به این ترتیب، بیش از ۳۰۰ تن از اقوام رزمندگان جنبش مقاومت در برابر نازی ها یا افراد همفکر و همدست آن‌ها، بازداشت و اموالشان مصادره شد. نیروهای نازی در‌ همان حال که همسران، خواهران، برادران، پدران و مادران به اصطلاح خیانتکاران را به اردوگاه‌های کار اجباری اعزام می‌کردند، بسیاری از فرزندان زیر ۱۶ سال این افراد را به بادزاکسا می‌فرستادند.

منبع: تاریخ ایرانی