28 فروردین 1396, 5:54
برگرفته از: 1- رسائل بندگی، آيت الله شيخ مجتبی تهرانی، ص221
(بدان اي سالک عزيز!) معمولاً نسبت به وابستگي ها و بيماري هاي روحي و اخلاقي انسان، دو راهکار پيشنهاد مي کنند: 1- راهکار علمی 2- راهکار عملی
راهکار علمي جنبه تفکري دارد، يعني اينکه شخص در اين راه بايد مفاسدي را که بر اين نگرش مترتب است، چه در بعد دنيوي و چه در بعد اخروي، در ذهن خود مرور کند، و با تفکر به اين نتيجه برسد که دنياطلبي و حب به غير خدا، هيچ سودي ندارد و بلکه مهلکه هاي عظيمي را درپي دارد. وابستگي به دنيا، آسايش و آرامش را از انسان سلب مي کند، و ابناي دنيا، آسايش روح و دل آرام ندارند، يعني دائماً مضطرب هستند و با غم و اندوه زندگي میکنند. آن ها به آمال و آرزوهاي خود نخواهند رسيد و هميشه در طلب آرزوهاي دست نيافتني مي سوزند. آن ها هنگام عبور از نشئه دنيا به نشئه برزخ، يعني هنگام مرگ و حتي در قيامت، دچار سختي ها و مفاسد فراواني مي شوند. همه اينها، اثرات سويي است که در زندگي دنيا و آخرت، براي روح انسان ايجاد مي شود. پس راه علمي براي پيشگيري و يا درمان وابستگي به دنيا، توجه به اين سنخ از مفاسد و آثاري است که بر دلبستگي و وابستگي به دنيا در جميع ابعاد دنيوي و وجودي انسان، مانند قلب و نفس او مترتب میگردد. (1)
روزنامه كيهان، شماره 21228 به تاريخ 22/9/94، صفحه 6 (معارف)
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان