عن ابی عبدالله (علیه‌السلام) قال: «مامِنْ رجُلٍ تکبَّر او تجبَّر الّا لِذِلَةٍ وجدها فی نفسِهِ» (کافی، ج 2،ص 312)

عن ابی عبدالله (علیه‌السلام) قال:

«مامِنْ رجُلٍ تکبَّر او تجبَّر الّا لِذِلَةٍ وجدها فی نفسِهِ» (کافی، ج 2،ص 312)

امام صادق (علیه‌السلام) فرموده است:

«هیچ انسانی خودبین و متجاوز نمی‌شود و به تکبّر و جبّاریت آلوده نمی‌گردد مگر به خاطر ذلت و خواری که در ضمیر خود احساس می‌کند»

توضیح:

علل و عوامل گوناگونی می‌توانند در آدمی اثر بگذارند و باعث بروز احساس حقارت شوند و در صورتی که آن عوامل ثابت و مستقر بمانند ایجاد عقده حقارت می‌کنند و باعث شکنجه و عذاب شخص می‌گردند.

کسانی که گرفتار عقده حقارت هستند باید به این نکته توجه داشته باشند که هر نوع مخالفت و سرکشی عقده آنان را نمی‌گشاید. بلکه بر حقارتشان می‌افزاید. لذا کسانی که مبتلا به تکبر هستند برای جبران نقائص شخصی می‌کوشند دیگران را تحت تأثیر قرار دهند و از این راه آنان را به قدرت و نیروی خود جلب نمایند و بدین‌وسیله حقارت خویش را جبران نمایند.

بنابراین منشأ خود بزرگ‌بینی و تکبر و ستم و جبّاریت، حقارت و ذلتی است که در ضمیر افراد می‌باشد.