هـیمه حـسد
قاضى نور الله درباره حسد مى نویسد :
«عادة الله جارى شده که هر کس به مرتبه عالى از فضل آراسته گردد به موجب کلام ملک علام که «ام یحسدون الناس على ما آتاهم الله من فضله» یعنى از اهل زمانه که خود ارزنى نمى ارزد به او حسد مى ورزند - خصوصاً که عداوت دینى علاوه آن باشد و سینه ایشان به ناخن عناد خراشد . . ..»([1])
به همین علت عالمان حسود دربار سلطان اکبرشاه همواره در صدد بودند تا روزى او را از چشم سلطان انداخته، زمینه برکنارى یا قتل او را فراهم سازند.
قاضى در جاى دیگرى در خصوص رسم دیرینه علماى اهل سنت در شوراندن حاکمان بر ضد دیگران - خصوصاً علماى تشیع - اشاره مى کند و مى نویسد :
رسم دیرینه برخى اهل سنت است که چون به مقتضاى کلام معجز (فبهت الذى کفر) در اثبات مطالب باطله خود از خصم مبهوت و عاجز گردند و به مقدمات علمى کار نتوانند ساخت به شمشیر و بوکده و قلمتراش با او مناظره نمایند و اگر از آن نیز عاجز باشند تهمتى بر او اندازند و سلطان وقت را بر او متغیر سازند و اگر بر آن نیز قادر نباشند مرگ او را به دعا آرزو کنند.
حاسدان هر روز در پى فرصتى نشستند تا سخن و حرکتى را از او مشاهده کنند و به سعایت او برخیزند تا اینکه قضات و مفتیان شنیدند که روزى قاضى نورالله کلمه «علیه الصلاة والسلام» را در حق مولى الموحدین به کار برده است. از این رو آن را بدعت و مختص به نبّى برشمردند و فتوا به حلال بودن خون او دادند. در این خصوص حکمى را تهیه و امضا کرده، نزد اکبرشاه فرستادند.
آنان همه امضا کردند مگر یکى از بزرگان ایشان که مخالفت کرد و بیتى را به این مضمون نوشت و به نزد اکبر شاه فرستاد.
گر لحمک لحمى بحدیث نبوى هى*** بى صل على نام على بى ادبى هى([2])
اکبر شاه از کشتن قاضى نورالله صرف نظر کرد و محبت او بیش از پیش در قلب وى افزون شد([3]).
[1] - مجالس المؤمنین، ج1، ص 432.
[2] - اگر چنین است که پیامبر درباره حضرت على(علیه السلام) فرموده است : لحمک لحمى (یعنى اى على، گوشت تو گوشت من است)، پس نام بردن از على(علیه السلام) بدون صلوات بر على(علیه السلام)، بى ادبى نسبت به پیامبر است.
[3] - احقاق الحق، ج 1، ص 159
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه