تدریس آیت الله عبدالحسین رشتی

تدریس شکوه مند

آیت الله شیخ عبدالحسین رشتی در طول دوران طلبگی، با تمام توان به فراگیری دانش های گوناگون اسلامی پرداخت و نزد مجتهدان بزرگ با راه های به دست آوردن احکام شرعی از لابه لای آیات و احادیث آشنا شد. او در زمان تحصیل در تهران، به تدریس ادبیات عرب پرداخت که برخی از حکمای مشهور تهران، از شاگردان این دوره ی معظم له به شمار می آیند. قدرت بیان، اندیشه ی عمیق، استدلال قوی، تسلط بر متون، شیوایی سخن وی، باعث جذابیت تدریس وی گردید، به گونه ای که مشتاقان فراوانی برای فراگیری دانش های بیکران او به محضرش می شتافتند. نبوغ و پشتکار او موجب شد تا آوازه ی علمی اش در جوانی در حوزه ی علمیه ی نجف شهره شود. او در بین هم کلاسی هایش به عمق فکر و دقت نظر معروف بود. در زمان حیات آخوند خراسانی بر کتاب کفایه ی او شرح نوشت. وسعت آگاهی و معلومات وی در این شرح به خوبی هویدا است.

وی حدود بیست سال به تدریس فقه و اصول و فلسفه و دیگر علوم اسلامی پرداخت. صدها دانشجوی ترک و هندی و عرب و ایرانی گرداگردش حلقه زدند و از دانش بیکرانش بهره جستند. برخی از آنان جزء مراجع تقلید جهان تشیع شدند.

سال های آخر عمرش با این که پیری، تاب و توانش را ربوده بود و نای راه رفتن نداشت، باز هم درس گفتن را رها نساخت.

مجالس درس وی در مسجد هندی[14]، محفل شاگردانی بوده که سعی داشتند بهتر بفهمند و بیش تر بدانند و مطالب عمیق و دقیق علمی را از زبان شیوای استاد بشنوند و کلام وی را در عمق جان خویش رسوخ دهند. او خوب درس خواندن و خوب فهمیدن را مهم می دانست.

با نگاهی گذرا به اسامی برخی از شاگردان برجسته و نامدار آن بزرگوار، درمی یابیم که روش تدریس ایشان، مجتهد پرور و محقق پرور بوده است. وی به راستی در شاگرد پروری و تدریس و بلکه در استاد پروری، موفق و کم نظیر و شاید بتوان گفت بی نظیر بودند.

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه