خصوصیات اخلاقى و اجتماعى

آیت الله غروى در گفتار و کردار مراقب و به مستحبات شرعى و ترک مکروهات و هواهاى نفسانى مقیّد بود.

ساعات روزانه را وقف تدریس، مطالعه، تألیف و پژوهش و تحقیق، عبادت و رسیدگى به امور فقرا کرده بود. به زیارت حضرت سیدالشهداء(علیه السلام)در هر شب جمعه و خواندن زیارت عاشورا در حرم مطهر حضرت على(علیه السلام)-پس از فراغت از اقامه نماز صبح و زیارت مرقد مطهر علوى- مداومت داشت. فرزندش مى گوید:

«پدرم مى فرمود: ما طلبه ها بایستى تهذیب نفس بیشترى نسبت به دیگران داشته باشیم، زیرا وقتى ما به بحث مى نشینیم، همیشه حالت تهاجمى و تدافعى داریم، لذا لازم است ما ملازمت به تهذیب نفس داشته باشیم.»^[25]

در مواظبت از حقوق شرعیه و امانت دارى زبانزد بود. آیت الله حجت فرموده بود: آرزو دارم حقوق شرعیه را در خانه اى گرد آورم و کلیدش را به دست این شیخ امین بسپارم.^[26]

از اخلاق پسندیده وى مى توان به زهد، تقوا، بردبارى و گشاده رویى وى نیز اشاره کرد. بعد از شهادت، یکى از آشنایان وى را در خواب دیده و پرسیده بود: در آن عالم چه چیزى به درد شما خورد؟ وى فرموده بود: دو چیز، یکى زیارت مولایم امام حسین(علیه السلام) و دیگرى صبر در برابر ناملایمات.^[27]

شیخ محمد تقى مى گوید:

«پدرم همیشه تکرار مى فرمود که علم به تنهایى ما را به جایى نمى رساند. اگر هر طلبه اى بخواهد به قله هاى بالاى علمى و معنوى برسد، حتماً باید تهذیب نفس داشته باشد.»^[28]ویژگى دیگر وى ترک نکردن نماز شب بود. همیشه بعد از نماز شب در حرم على(علیه السلام) نماز صبح را اقامه و بعد به زیارت و دعا مشغول مى شد و با طلوع آفتاب به منزل باز مى گشت.^[29] او در خانه اى بسیار فرسوده در یکى از محلات قدیمى نجف زندگى مى کرد و از نظر پوشش پایین تر از سطح معمول بودآن هم در روزگارى که مرجعیت جمعى از شیعیان را بر عهده داشت و ملیونها تومان شهریه طلاب حوزه ها از سوى ایشان توزیع مى شد.»^[

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه