شب زنده دارى

شب زنده دارى

آیت الله شیرازى از مردان نمونه روزگار بود. او در نیمه هاى شب با معشوق خود خلوت مى کرد، حتى براى یک بار هم نماز شب او ترک نشد. وى در تعقیبات نمازش، بیش تر دعاى ابوحمزه ثمالى را مى خواند. او نوافل را ترک نمى کرد. وى از 13 سالگى روزه ماه مبارک رمضان را آغاز کرد و تا دو سال قبل از رحلتش ادامه داد. پزشکان معالج اصرار داشتند که نباید آقا روزه بگیرد، ولى ایشان مى فرمود: در طول هشتاد سال و اندى، یک روز بدون دلیل روزه ام را افطار نکرده ام. مى گفت: دوست دارم در این اواخر عمر، با زبان روزه دار خدا را ملاقات نمایم.

آیت الله شیرازى در زهد یگانه عصر خود بود. او هیچ گاه از موقعیّت و مقامى که کسب کرده بود، سود دنیوى نبرد. او همانند یک طلبه معمولى زندگى مى کرد. آیت الله شیرازى تا آخر عمرش اجازه نداد در اتاقش ساده ترین فرش پهن گردد. دوستانش به او پیشنهاد کردند: آقا، دو تکه فرش لازم است در حجره پهن شود. فرمود:

«مى خواهید در این آخر عمر وضع زندگى مرا تغییر دهید و آن را اعیانى نمائید؟! سبحان الله ... ابداً اجازه نمى دهم.»

وى تا زمانى که در نجف بود، حاضر نشد از کولر، پنکه و یخچال که از ضروریات اولیه زندگى است، استفاده نماید و مى گفت:

«حالا که اکثر مردم فاقد یخچال هستند، چرا ما نباشیم مگر بدون یخچال نمى شود زندگى کرد...»

وى از ساده ترین غذاهاى موجود استفاده مى کرد. هرگز دیده نشد سر سفره وى دو نوع غذا گسترده شود. خوراکش، بیش تر آبگوشت و دوغ بود.

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه