22 آبان 1396, 12:8
در این باره ابوحامد غزالی می گوید:
« چون ندای مؤذن را شنیدی ، پس درقلبت ترس ندای روز قیامت را حاضر کن و به سرعت با ظاهر و باطن برای اجابت ندا روان شو،که مسارعین به سوی این ندا کسانی هستند که در روز قیامت به ندای رحمت خوانده می شوند. پس قلبت را برای ندا عرضه بدار. اگر در قلبت به مجرد شنیدن ندا،شادی وفرحناکی و رغبت به آغازعمل یافتی ، بدان که فردای قیامت ، ندای سعادت و رستگاری به تو خواهد رسید. از این جهت بود که ، رسول خدا صلی الله علیه وآله به موقع اذان ، می فرمود: « بلال مارا آسوده گردان .[1]» یعنی که، ما را بوسیله اذان و یا ندای آن که روشنی چشم پیامبر بود، آرامش بخش »[2].
شهید ثانی در باره اذان می گوید:
از عبارات اذان عبرت گیر و ببین که چگونه کلماتش به خدا آغاز وختم می شود. عبرت گیر و بدان خداوند متعال ، اول و آخر وظاهر و باطن است . هنگام شنیدن تکبیر اذان قلبت را برای بزرگ داشتن وتعظمیش ، متوجه ساز ،ودنیا وآنچه در آن است را کوچک شمار، تا در تکبیر گفتنت درغگو نباشی . باشنیدن « اشهد ان لااله الا الله » ، هر معبودی غیر از خدا را از خاطر بیرون ببر ، آنگاه پیامبراکرم صلی الله علیه و آله را با شهادت به رسالتش در خاطرت حاضر نما و در محضرش اظهار ادب کن ،ومخلصا هنگام دعوت به نماز(حی الصلوة)و دعوت به رستگاری (حی علی الفلاح) به آنچه که بهترین اعمال وبالاترین آنها است (حی علی خیر العمل ) بشتاب . بعد از آن عهدت رابا تکبیر وتعظیم پروردگار ، تجدید کن وهم چنانکه اذان را به یاد او آغاز کردی ، به ذکر او نیز خاتمه بخش و آغاز و بازگشت و قوام خویش را به سوی او قرار داده وتکیه گاهت را قدرت و قوت او بدان که هیچ تغییر و قدرتی جز به خداوند عالیمقام بزرگ مرتبت وجود ندارد.[3]
منبع: بنیادهای اخلاق اسلامی ، علامه سید عبدالله شبر،چاپ دوم سال 1369،ناشر/بنیاد فرهنگی امام المهدی (عج)
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان