29 مهر 1396, 17:22
نویسنده : حضرت امام خمینی (ره)
ای عزیز!
با آنکه این عالم دار جزا نیست و محل بروز سلطنت حق نیست و زندان مؤمن است ، اگر تو از اسارت نفس بیرون آیی و به عبودیت حق گردن نهی و دل را موحد کنی و زنگار دوبینی را از آیینه روح بزدایی و قلب را به نقطه مرکزیه کمال مطلق متوجه کنی ، در همین عالم ، آثار آن را به عیان می یابی .
چنان وسعتی در قلبت حاصل شود که محل ظهور سلطنت تامه الیهه شود و از تمام عوالم ، فسحت[1] و سعه آن بیشتر گردد. لا یسعنی ارض و لا سمائی ولکن یسعنی قلب عبدی المؤ من [2].چنان غنا در آن ظاهر گردد که تمام ممالک باطن و ظاهر را به پشیزی نشمری و چنان اراده‌ات قوی گردد که متعلق به ملک و ملکوت نگردد و هر دو عالم را لایق خود نداند.
طیران مرغ دیدی تو ز پای بند شهوت بدر آی تا ببینی طیران آدمی[3].
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان