امام صادق (علیه السلام) فرموند: «اگر نتوانستید به زیارت جدم اباعبدالله (علیه السلام) بروید، سه مرتبه رو کنید به طرف قبله و بگویید: «صَلَّی اللهُ عَلَیْک یا اباعبداللهِ»، در نقل دیگر دارد: پشت بام بروید، از بلندی حداقل یک سلام بدهید: « السلام «علیک یا اباعبدالله». یکی از بزرگان نمازش که تمام می شد بعد از تسبیحات می گفت: «السلام عَلَیکَ یَا أباعَبدِاللهِ» به او گفتند: آقا، آیا این جزء از تعقیبات نماز در جایی سفارش شده است؟ فرمود: نه، اما ما همة دین را از امام حسین (علیه السلام ) داریم، این نماز را از امام حسین (علیه السلام) داریم؛ «أشْهَدُ أنَّکَ قَدْ أقَمْتَ الصَّلاه». پیامبر (صلی الله و علیه وآله وسلم) فرمود: «حُسَینٌ مِنی وَأنا مِن حُسَین».[1]

نماز ما، دین ما از کربلا محفوظ ماند، از خون امام حسین (علیه السلام) محفوظ ماند. من می گویم: «السلام عَلَیکَ یَا أباعَبدِاللهِ» به عنوان اینکه یادم باشد، دین ما با عاشورا و کربلا با هم گره خورده است. ما هم امروز از کنار حرم کریمة اهل بیت (علیها السلام) دل هایمان را روانة کربلا می کنیم. عجب نامی است کربلا؛ کرب و بلا. عجب نامی است یادآور تشنگی، یادآور مصیبت.

«السلام علیک یابن امیرالمؤمنین، و ابن سید الوصیین، السلام علیک یابن فاطمه، سیده نساء العالمین.»

  • کربلا؛ یعنی کمال بندگی کربلا؛ یعنی رها در زندگی
  • کربلا؛ یعنی ندای العطش روی لب ها ردّ پای تشنگی
  • کربلا؛ یعنی حضور فاطمه پیش سقّا در کنار علقمه
  • کربلا؛ یعنی علی اصغر شدن تشنه بر دوش پدر پرپر شدن
  • کربلا؛ بوی خدایی می دهد عطر ناب آشنایی می دهد
  • کربلا؛ یعنی وداع زینبین پشت خیمه با گل زهرا، حسین
  • السلام ای تشنه کام کربلا السلام ای خامس آل عبا
  • ای لبانت بوسه گاه فاطمه ای خجل از تو فرات و علقمه
  • بر لب دریا لبت خشکیده بود از عطش کی اصغرت خوابیده بود

کربلا خیلی معنا دارد؛ اما یک معنای کربلا خودش را خیلی نشان می دهد:

«کربلا؛ یعنی ندای العطش»

آن هم معنای تشنگی اباعبدالله (علیه السلام) است. نمی دانم تشنگی چقدر سخت بوده، همین قدر بگویم بیش از سی و پنج سال بعد از حادثة عاشورا هر وقت نگاه امام سجاد (علیه السلام) به آب می افتاد گریه می کرد. صدا می زد: «قُتِلَ ابْنَ رَسول الله عَطشانا»؛[2] مردم بابای من را کنار آب با لب تشنه کشتند.

حجة الاسلام و المسلمین رفیعی