عطش امام حسین علیه السلام هم خیلی سخت بود. هلاک باشند آن هایی که حیواناتشان را آب دادند، سیراب کردند. اما فرزند رسول الله صل الله علیه و آله از شدت تشنگی به خودش می پیچید.

تشنگی مراحلی دارد: اول لب ها خشک می شود، دهانش یک مقدار خشک می شود. از این یک مقدار حادتر می شود، انسان جگرش می سوزد. آن زمانی بود که آقا صدا می زد: ای قوم! جگرم از تشنگی می سوزد. از این هم شدت پیدا بکند، انسان بینایی چشمش ضعیف می شود. هاله ای جلو چشمش را می گیرد. روضه ای که جبرائیل برای حضرت آدم خواند، گفت: ای آدم! این فرزند تو کنار نهر آب آن چنان تشنگی بر او غالب خواهد شد، بین او و آسمان هاله ای از دود و دخان بلند می شود. هر چه ناله می زند کسی جواب آقا را نمی دهد. مگر شمر دون از لب شمشیر...

«لَاحَوْلَ وَ لَاقُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ» [1]

حجة الاسلام و المسلمین فرحزاد