كلمات كليدي : آسوشيتدپرس(AP)، خبرگزاري، بنگاه خبررساني، خبر، رسانه، اقتصاد اطلاعات
نویسنده : احسان شریعتی نجف‌آبادی
خبر، امروزه از مهم‌ترین فرآورده‌ها در عرصه ارتباطات است. با توجه به این مهم، می‌توان گفت خبر و بنگاه‌های خبری، از گران‌ترین و استراتژیک‌ترین خدمات به‌شمار می‌روند. اهمیت خبر و خبرگزاری پس از جنگ جهانی دوم، تاکنون بیشتر مشهود است؛ تا آن‌جا که تمامی صاحب‌نظران رشته‌های مختلف و مطرح جهان از جمله علوم سیاسی، اقتصاد و ارتباطات به اهمیت آن اذعان دارند.
گفتنی است، تأسیس خبرگزاری‌ها، به‌علت نیاز رسانه‌های خبری به اخبار در زمان سریع و با صرف حداقل امکانات مالی بوده است. از آن‌جایی که مناطق خبرساز و دست‌یابی به خبر، با ارسال خبرنگار همراه بوده، پوشش خبری برای رسانه‌ها بسیار مشکل و پرهزینه بود. به‌همین علت و عموماً به‌سبب مسائل مالی، این فکر شکل گرفت که با تأسیس خبرگزاری، اخبار از خبرنگاران دریافت و به روزنامه‌های مختلف فروخته شود. این کار برای اولین بار، توسط شارل اوگوست هاوس در سال 1835 انجام شد. در آن زمان، برای جمع‌آوری خبر از کبوتر نامه‌‌رسان استفاده می‌شد.
در میان خبرگزاری‌های جهان، خبرگزاری آسوشیتدپرس(AP) با توجه به این مهم تأسیس شد و اکنون پس از 5/1 قرن فعالیّت، یکی از بزرگترین خبرگزاری‌های جهان به‌شمار می‌آید. به جرئت می‌توان گفت که این خبرگزاری، بیش از نود درصد خبرهای روزانه ایالات متحده و بیشتر رسانه‌های جهان را پوشش می‌دهد.
در سال 1848 میلادی، به‌دلیل زیاد بودن هزینههای تلگراف، شش روزنامه بزرگ، شهر نیویورک در محل روزنامه‌ی سان (New York Sun) گردهم آمدند؛ تا در مورد سرشکن شدن هزینههای استفاده تلگراف -این اختراع جدید- تصمیمی جدید اتخاذ کنند؛ زیرا هزینههای تلگراف، به‌قدری گران بود که هر روزنامه به‌تنهایی نمی‌توانست از عهده آن برآید. در این میان، یکی از مسئولان روزنامه تجارت، پیشنهادی ارائه داد که به‌دلیل جوّ حاکم رقابت در بین روزنامه‌ها، ابتدا با مخالفت روبه‌رو شد. این پیشنهاد، پیوستن روزنامه‌ها به یکدیگر به‌منظور جمع‌آوری خبر از تمامی نقاط دنیا و حتی داخل مرزهای ایالات متحده آمریکا بود. اما روزنامه‌ها به‌تدریج به‌سوی تشکیل سازمانی به‌نام هاربور نیوز آسوسی‌ایشن (Harbor News Association)؛ به‌معنی لنگرگاه انجمن اخبار، که بعدها به خبرگزاری آسوشیتدپرس تبدیل شد، قدم گذاشتند. این سازمان، در سال 1900، (که در آن زمان بنگاهی بدون سود بود، ولی اکنون به‌صورت یک سازمان درآمده)، مانند یک شرکت تعاونی، تحت نظارت حقوقی و قانونی شرکت‌های تعاونی ایالت نیویورک درآمد.
بنگاه خبررسانی آسوشیتدپرس، با بودجه‌‌‌ی سالانه معادل 600.000.000 دلار، از همه ابزار رسانه‌ای برای پوشش اخبار بهره می‌جوید.[1] AP از سال 2000، که با فروش اخبار به غیر اعضای خود، دریچه‌ای نو به جهان گشود، در همه نقاط خبرخیز جهان، حضور دارد. این خبرگزاری مدعی است که روزانه یک میلیارد مخاطب در سرتاسر جهان دارد.[2]
آسوشیتدپرس در زمان حاضر[3]
از سال 1900 تاکنون، این آژانس با مالکیت شراکتی بنگاه‌های خبری آمریکا در حال فعالیت است. در زمان حاضر، خبرگزاری آسوشیتدپرس یکی از پرنفوذترین خبرگزاری‌ها در جهان محسوب می‌شود؛ که با حمایت مالی کارتل‌های اقتصادی امریکایی، دارای برتری تکنولوژی و حوزه فعالیّت بسیار وسیع در مقایسه با سایر خبرگزاری‌های جهان است.[4] این بنگاه خبری، روزانه 17میلیون کلمه خبر به سراسر جهان ارسال می‌کند. مشترکین آن 10000 روزنامه در جهان، 5762 ایستگاه رادیو-تلویزیونی در داخل آمریکا، 485 شبکه تلویزیونی در سراسر جهان و 15 هزار سازمان خبری است؛ در حالی‌که خود نیز مالک بیش از 1700 روزنامه است، که روزانه در آمریکا منتشر می‌شود. این شرکت سهامی خاص و غیر انتفاعی، یکی از بزرگترین آرشیوهای عکس است که بیش از 10 میلیون عکس در اختیار دارد و در طول مدت فعالیت خویش، در حدود 49 مرتبه جایزه پولیتزر را برده؛ که 30 جایزه آن مربوط به عکاسی بوده است. آسوشیتدپرس، سرویس‌های شنیداری و دیداری‌ای در دست دارد که علاوه بر خبرهای سیاسی، در زمینه ورزش و اقتصاد نیز تلاش می‌کند. این بنگاه با شرکت داو-جونز که در وال‌استریت مستقر است، به‌صورت مشترک، خبرهای تخصصی در زمینه‌های اقتصادی و مالی نشر می‌دهد.
این خبرگزاری در حال حاضر با مدیریت بر 4100 کارمند اجرایی، اداری و سرمقاله‌نویس و 3000 روزنامه‌نگار، 24 ساعته فعالیت می‌کند. همچنین با اداره بیش از 243 دفتر در 97 کشور، تسلط خویش را بر 5000 ایستگاه رادیویی و تلویزیونی و ارائه اطلاعات به 4 زبان زنده دنیا حفظ کرده است.
سازمان آسوشیتدپرس که به‌منزله یک بنگاه اقتصادی در تجارت اطلاعات فعالیّت می‌کند، با تهیه و فراهم کردن اخبار ملّی، بین‌المللی و ایالتی، عکس‌ها، گرافیک‌های مطبوعاتی، با ارائه و نشر آن و عرضه خدمات در هر زمان با کیفیت بالا، ظاهرا قابل اعتماد، معتبر و بی‌طرفانه، به‌صورت مقتصدانه برای صاحبان داخلی است.
اعضای این خبرگزاری، هیئت مدیره و هیئت حاکمه را انتخاب می‌کنند؛ که براساس مصوبه، تعداد مدیران حداقل 18 و حداکثر 24 تن است. اکنون دارای 20 نفر عضو هیئت رئیسه است که ریاست آن‌را از سال 2003، دین سینگلتون برعهده دارد. در حال حاضر، تام کرلی، ارتش خبرنگاران آسوشیتدپرس را مدیریت می‌کند. وی اولین مدیر در خبرگزاری است که از بیرون از حلقه تصمیم‌گیری خبرگزاری به این سمت رسیده است. او دوازدهمین مدیر "ای پی" محسوب می‌شود که پیش از این ریاست روزنامه "یو اس تودی" را برعهده داشته است. مهم‌ترین وظیفه‌ای که وی در این سال‌ها دنبال کرده، استفاده از دنیای سایبر و یا همراهی با آن است.
در سال‌های اخیر، یکی از مهم‌ترین پیشرفت‌ها در مقایسه با دیگر خبرگزاری‌ها در این خبرگزاری انجام گرفته است. ایجاد پکیج‌های کامل خبری، استفاده از ابزارهای لازم برای استفاده از مولتی‌مدیا و رسانه‌های جدید، برای ارائه با انواع فرمت‌ها را داراست. افزون بر موارد ذکر شده، از سال 2008، ارائه خبر از طریق موبایل را نیز به خدمات خود افزوده است.
تقویم فعالیت‌های AP
روند تاریخی فعالیّت‌های آسوشیتدپرس بدین شرح است:
1858؛ ارسال اوّلین خبر از طریق کابل، که حاوی42 کلمه در دقیقه بود؛
1861؛ اعزام اولین گروه خبرنگاران برای گزارش اخبار جنگ‌های داخلی آمریکا و انتشار این اخبار، بدون ذکر نام نویسنده، با عنوان آسوشیتدپرس برای مبارزه با سانسور خبری اخبار، برای اولین بار؛
1875؛ اجاره خط تلگراف برای ارسال خبر؛
1876؛ کشته شدن مارک کلوگ (Mark Kellogg)، در حین انجام وظیفه. وی لقب اولین خبرنگار این خبرگزاری را که در خط مقدم جبهه در جنگ بیگوم کوچک کشته شد، به‌خود اختصاص داد؛
1899؛ استفاده از تلگراف بی‌سیم برای اولین بار؛
1914؛ ارسال مطالب از طریق تله‌تایپ و به‌وسیله سیم از مسافت دور، که در هر دقیقه، 60 لغت از این طریق به سراسر جهان ارسال می‌شد؛
1919؛ ارسال خبر به سازمان‌های خبری خارج از مرز آمریکا؛
1920؛ انتشار خبر از طریق رادیو؛
1922؛ دریافت جایزه پولیتزر توسط کرک سیمپون؛
1927؛ استفاده از گزارش خبری مفصل و ارسال عکس برای روشن شدن اخبار و بسط گزارش‌‌ها؛
1931؛ تأسیس دفتر در برلین و لندن؛
1935؛ ارسال عکس از طریق رادیو؛
1945؛ اعدام خبرنگار جنگی آسوشیتدپرس در اردوگاه نازی‌ها؛
1946؛ راه‌اندازی سرویس خبر در فرانکفورت و کمک به رسانه‌های آلمانی برای ترمیم پس از جنگ؛
1946؛ وس گالاگر، رکورد ارسال خبر را در این خبرگزاری شکست؛
1951؛ بهره‌برداری از دستگاه حروف‌چینی با قابلیت ارسال 55 کلمه در هر دقیقه؛
1962؛ اتصال همه دستگاه‌های تله‌تایپ خبرگزاری‌ها به همدیگر؛
1967؛ استفاده از ماهواره و ارسال عکس و خبرهای مالی و اقتصادی؛
1970؛ ورود به عصر الکترونیک برای ارسال اخبار؛
1972؛ جایگزینی کامپیوتر برای نوشتن، ویرایش و تهیّه مطالب خبری؛
1974؛ گسترش کار رادیوی آسوشیتدپرس و پخش زنده؛
1976؛ استفاده از کیفیت عکس لیزری برای افزایش کیفیت؛
1979؛ احداث تاریک‌خانه الکترونیکی؛
1982؛ تأسیس اولین شبکه عکس ماهواره‌ای؛
1984؛ اولین سازمان خبری دارای یک تکرارکننده ماهواره‌ای؛
1991؛ راه‌اندازی بانک گرافیک خبری ائولین، آرشیو گرافیک خبری برای برنامه‌های خبری تلویزیونی که به‌صورت مداوم مطلب عرضه می‌کرد؛
1994؛ طراحی اولین دوربین دیجیتال برای عکاسان خبری، به‌نام دوربین خبری 2000 آسوشیتدپرس و آغاز به‌کار تلویزیون آسوشیتدپرس که یک سازمان خبر ویدئویی است و پخش 24 ساعته خبر به‌صورت رادیویی و راه‌اندازی بخش ارسال آگهی‌ها؛
1996؛ راه‌اندازی خطّی که به‌طور مداوم اخبار روز را وارد اینترنت کند و متن، عکس، صدا و تصویر خبر را یک‌جا عرضه کند.[5]