13 مهر 1394, 15:28
تدریس و...
آیت الله حائرى از سال 1342ش به بعد ـ حدود ده سال ـ در مسجد شمشیرگرهاى شیرازجلساتى براى جوانان دوره هاى متوسطه و دانشجو تشکیل داد. در این جلسات هفتگى که در مناسبتهاى مختلف به طور سیّار در منازل و به صورت ثابت در مسجد یاد شده برگزار مى شد، بحثهایى پیرامون مسائل اعتقادى، اخلاقى و سیاسى مطرح مى کرد و هنوز هم به صورت ماهانه تشکیل مى شود.
او محور جوانان انقلابى و تحصیل کرده هاى متدیّن و روشنفکر بود و همه جلساتش مجلس درس و آموزش دینى و اجتماعى براى شرکت کنندگان محسوب مى شدو آنچنان بین او و جوانان همراهى و همدلى ایجاد شده بود که گاه در ساعات فراغت با آنان فوتبال بازى مى کرد.
از سال 1350ش که به طور متناوب بین قم و شیراز رفت و آمد داشت و بیشتر اوقات را در قم به سر مى برد، دروس اعتقادى، مباحث جامعه شناسى و مسائل تربیتى به ویژه نهج البلاغه را تدریس کرد.
محل تدریس وى مدرسه حقّانى (منتظریه، مکتب توحید (خواهران)، و مدرسه رضویه بود و طلاّب و پژوهشگران این سه مرکز آموزشى بعدها از اساتید و محقّقان حوزه شدند و غالب آنان در بدنه نظام جمهورى اسلامى و قواى سه گانه به خدمت مشغولند.
ایشان پس از پیروزى انقلاب اسلامى نیز در دانشکده هاى مختلف دانشگاهها، مراکز علمى و اجتماعات فرهنگى و نشستهایى که از سوى گروههاى مذهبى روشنفکر تشکیل مى گردید، به سخنرانى و ارائه برنامه هاى آموزشى پرداخت.
آیت الله حائرى در تدریس از مثال و نمونه هاى محسوس در طبیعت استفاده مى کند و مخاطب او از هر قشرى که باشد ازآموزه هاى وى بهره مند مى شود. او بین معلم دینى و مربّى تربیتى و کلاسها و جلسات آزادى که براى موضوعات یاد شده تشکیل مى گردد، با کلاسهاى رسمى و اجبارى فرق قائل است و عقیده دارد که کلاس و جلسه مذهبى و تربیتى باید جدا، آزاد و محدود نباشد و معلّم و مربّى آن هم ضمن تسلّط بر مبانى دینى و اصول اخلاقى و تربیتى، فردى مستقل و داراى شرایط باشد.[10]
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان