13 مهر 1394, 13:51
معارف قدسى
دانش سید حیدر آملى را باید از نوع افاضه غیبى دانست، نه از نوع کسب و اجتهاد به طورى که خود بارها به انحاء مختلف به این مطلب اشاره دارد یک بار وصول خود به علوم اهل بیت را مقدم بر سلوکش مى داند زیرا خود را از محبوبین درگاه ایزدى و از جرگه پیروان راستین انبیاء و اولیاء مى داند و در مقدمه تفسیر محیط الاعظم افادات علمى خود در تفسیر قرآن را، فیض الهى مى داندو مى فرماید:
«بعد از توجه به سوى حق و مجاورت خود در مکه و مدینه و عتبات عالیات، به این معارف رسیدم و همان طورى که مجاورت مکه موجب فتح و گشایش معارف فتوحات مکرر بر قلب شیخ بزرگ (محى الدین عربى) شد، مشهد شریف غروى یعنى مشهد شریف على بن ابى طالب(علیه السلام) موجب و سبب گشایش اسرار غیبیه بر قلب من شد. فهم این اسرار، تأویل قرآن کریم و حقایق فصوص الحکم و معانى و معارف آن نیز محض توجه به جانب درگاه ایزدى بوده اند و به عمل و کسب و سبب قبلى نبوده است.»([5])
و بالاخره در مقدمه کتاب جامع الاسرار مى نویسد:
«به خدا قسم، به خدا قسم! اگر آسمان ها ورق گردند و درختان زمین ها قلم، و دریاهاى هفتگانه جوهر، و جنّ و انس و ملک نویسنده، براى آنها ممکن نیست که عُشر از ده یک آنچه را من از معارف الهیه و حقایق ربانیّه ـ که در حدیث قدسى در مورد آنها گفته شده: اعددتُ لعبادى الصالحین ما لاعین رأت و لا اُذن سمعت و لا خطر على قلب بشر ـ را درک کنند.»([6])
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان