سازمان مجاهدین خلق

سازمان مجاهدین خلق (منافقین)

سازمان مجاهدین خلق در سال 1344 ه‍.ش، توسط چهار تن از طرفداران جبهه ملی و نهضت آزادی به نام‌های محمد حنیف‌نژاد، علی اصغر بدیع زادگان، عبدالرضا نیک‌بین و سعید محسن تشکیل شد. مدتی بعد افراد دیگری مانند مسعود رجوی و رضا رضایی نیز به عضویت کمیتۀ مرکزی آن درآمدند.(1)

مراحل فعّالیّت سازمان از ابتدا تاکنون:
مرحلۀ اوّلیه؛ دوران آمادگی: (تشکیل –1350)
1. تهیه و تدوین تشکیلات و برنامه‌ریزی‌های سازمان؛
2. جذب افراد جوان، تحصیل کرده و مذهبی؛
3. اجرای آموزش‌های عقیدتی، سیاسی؛ براساس کتاب‌های آیت‌الله طالقانی، مهندس بازرگان، یدالله سبحانی و تاریخ اسلام
4. آموزش نظامی نیروها؛ با اعزام عدۀ زیادی از نیروهای خود به اردوگاه‌های مبارزان فلسطینی در لبنان و عمان
مرحلۀ دوم؛‌اعلام جنگ و تغییر مواضع (1350 – 1354)
1- اعلام جنگ مسلحانه علیه رژیم شاه:در این راست تصمیم گرفتند در آغاز جشن‌های 2500 ساله شاهنشاهی، دکل‌های اصلی برق سراسری را منفجر کنند. امّا توسط ساواک شناسایی و قبل از انجام هرگونه عملیاتی دستگیر شدند و نه نفر از آنها اعدام و مسعود رجوی و بهمن بازرگانی محکوم به حبس ابد گردیدند.(2)
2- سازماندهی مجدد: توسط رضا رضایی و سپس تقی شهرام و بهرام آرام (3)وبه دنبال آن به قتل رساندن ژنرال پرایس، فرماندۀ مستشاران آمریکا در ایران، سرهنگ لوئیز هاوکینز و سرتیپ زندی‌پور، رئیس کمیتۀ مشترک ضد خراب‌کاری ساواک(4)
3- تغییر مواضع ایدئولوژیک:در سال 1354 ه‍.ش شهرام و آرام، ضمن بیانیه‌ای اعلام کردند که مارکسیست بهترین ایدئولوژی برای مبارزه علیه رژیم شاه است. بدین شکل، به طور رسمی اسلام را از سازمان کنار گذاشتند.
مرحلۀ سوم؛ دو دستگی،نفاق وتصفیه‌های خونین (1354 – 1357):
پس از اعلام تغییر مواضع ایدئولوژیک، ابتدا گروهی از جوانان مسلمان و مؤمن از سازمان خارج شدند که به دستور سرکردگان سازمان ترور شدند. در سال 1356 ه‍.ش، لطف الله میثمی و چند نفر دیگر از جمله مهدی غنی، مسعود حقگو، از سازمان جدا شده، گروه نهضت مجاهدین را به وجود آوردند.(5)
عده‌ای دیگر به رهبری حسین روحانی از سازمان جدا شده و گروهک «پیکار در راه آزادی طبقۀ کارگر» را بنا نهادند. از اعضای اصلی دیگر این گروه، تقی شهرام، بهرام آرام، مصطفی شعاعیان بودند. تشکیلات این گروهک در اواخر سال 1360 با دستگیری بیشتر رهبران آن از هم پاشید.(6)
مرحلۀ چهارم؛ از پیروزی انقلاب اسلامی تاکنون:
سازمان مجاهدین خلق، پس از پیروزی انقلاب اسلامی با پنهان کردن ماهیت واقعی خود و طرح شعارهای جوان پسند شروع به جذب جوانان کرد. آزادی‌های بعد از پیروزی و شور و شوق به وجود آمده در جوانان برای شرکت در فعالیت‌های سیاسی نیز به این امر دامن زده، عدۀ زیادی جذب سازمان شدند. (7) رهبری سازمان هم به دست مسعود رجوی افتاد.
منافقین در انتخابات همه پرسی نظام جمهوری اسلامی ایران و مجلس خبرگان و نیز تدوین و تصویب قانون اساسی شرکت کردند. امّا طبق اطلاعیه‌های خود، به جمهوری اسلامی رأی ندادند و در انتخاب خبرگان هم به افراد مورد نظر خود رأی دادند. صلاحیت مسعودی رجوی نیز برای انتخابات اوّلین دورۀ ریاست جمهوری مورد تأیید قرار نگرفت.
مجاهدین خلق، در 30 خرداد 1360 ه‍.ش، علیه انقلاب و نظام جمهوری اسلامی، اعلان جنگ مسلحانه کرد و پس از مدت کوتاهی مسعود رجوی به همراه ابوالحسن بنی‌صدر از ایران فرار کرده، در فرانسه علیه نظام به توطئه چینی پرداختند. در سال 1364 ه‍.ش، به دنبال بهبود روابط ایران و فرانسه، منافقین به صدام حسین که با ایران در حال جنگ بود، پناه بردند. و مدتی برای رژیم عراق و دشمنان نظام جمهوری اسلامی ایران مزدوری و خبرچینی کردند پس از سقوط رژیم بعث نیز در اختیار منافع آمریکا قرار گرفتند.(8)
در سال‌های اخیر، به دلیل ضربات وارد آمده بر آنان از سوی جمهوری اسلامی و فساد اخلاقی گسترده در میان اعضای آنها، سازمان در وضعیت مناسبی قرار ندارد. (برگرفته از کتاب جریان شناسی، مهدی نظرپور و لطفعلی لطیفی)

1) تاریخ سیاسی بیست و پنج سالۀ ایران، غلامرضا نجاتی، ج 1، ص 393 – 399.
2) تاریخ سیاسی بیست و پنج سالۀ ایران، ص 405 – 407.
3) جریان‌ها و جنبش‌های مذهبی – سیاسی ایران، ص 252 – 253.
4) نهضت امام خمینی (ره)، حمید روحانی، ج 3، ص 401 – 402.
5) احزاب و تشکیلات سیاسی در ایران، لطف علی لطیفی، ص 114.
6) همان.
7) گونه‌شناسی بحران‌ها و راهبردهای مقابله با آن، ص 45.
8) همان، ص 45 – 46.

جدیدترین ها در این موضوع

پیشرفت علمی (Scientific progress)

کار نظریه پیشرفت علمی فقط این نیست که به تشریح و توصیف نمونه‌ها و الگوهایی بپردازد که علم به واقع از آنها پیروی کرده است، بلکه باید ارزش‌ها یا اهدافی را مشخص سازد که بتوانیم آنها را به عنوان شاخص‌هایی برای تعیین "علم خوب" به کار گیریم. علاوه بر این، به سبب همین پیشرفت علمی است که جامعه‌ی علمی به کار خویش افتخار می‌ورزد و خود را نمونه‌ی بی‌رقیب عقلانیت نهادینه شده می‌داند. 7 مهر 1403, 14:7