15 بهمن 1396, 14:8
قَال العسکری(ع): «لایَشْغَلْکَ رِزْقٌ مَضْمُونٌ عَنْ عَمَلٍ مَفْرُوض» (تحف العقول، ص489)
انسان باید برای تأمین زندگی خود و خانواده‌اش کار و تلاش کند، ولی کار و تلاش برای روزی نباید باعث شود که انسان، واجبات الهی را ترک کند و مرتکب کار حرامی شود.
حضرت علی(ع) می‌فرماید : خداوند روزىِ شما را تضمین کرده و به عمل (انجام واجبات) فرمان داده شده‌اید؛ پس، طلبِ روزىِ تضمین‌شده، نباید براى شما مقدّم بر اعمال واجب باشد؛ ولى به خدا سوگند، که شکّ بر شما عارض شده و اوهام نادرست، با یقین درآمیخته است، چندان‌که آنچه براى شما تضمین‌شده، گویى به‌صورت امرى واجب درآمده و گویى آنچه واجب‌شده، از دوش شما برداشته شده است.[1]
گاهی انسان به سوء اختیار خود از راه حرام امرار معاش می‌کند و خودش را از رزق حلالی که خداوند برای او مقدّر کرده بود، محروم می‌کند.[2] امام صادق(ع) می‌فرمایند:
«إنّ اللَّه عزّ و جلّ، خَلَقَ الخلق و خَلَقَ معهم أرزَاقَهم حلالاً طیّباً، فمَن تناوَلَ شیئاً منها حراماً قصّ به من ذلک الحلال»
خداى بزرگ آفریدگان را آفرید و براى آنان روزى حلال پاکیزه نیز آفرید، پس هر کس چیزى از آن را از حرام به‌دست آورد و مصرف کند، از قسمت حلال روزى او کاسته خواهد شد. [3]
حضرت علی(ع) روزی درب مسجد از استر پیاده شدند و آن‌را به یک نفر سپرده وارد مسجد شدند، آن شخص لجام استر را کشیده، بیرون آورد و فرار کرد. حضرت علی(ع) از مسجد بیرون آمدند در حالی‌که در دست خود دو درهم گرفته تا به آن شخص در مقابل نگهداری استر بدهند، دیدند مرکب بدون لجام است سپس سوار شدند و رفتند و دو درهم را به غلام خود داده تا برای آن مرکب لجامی بخرد، غلام به بازار رفت و همان لجام را در دست یک نفر دید و معلوم شد که سارق آن‌را به دو درهم به آن شخص فروخته و دو درهم را گرفته و رفته است؛ چون غلام این مطلب را به حضرت علی(ع) گزارش داد حضرت فرمودند: جز این نیست که بنده بر خود، رزق حلال را به‌واسطه صبر نکردن و شتاب کردن حرام می‌کند درحالی‌که بیش از آنچه مقدرش بوده به‌دست نیاورده است.[4]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان