9 آذر 1396, 13:51
انسانی که از خود و خدا و آیات الهی غافل شود، از حرکت علمی برای شناخت و شهود حق و از حرکت عملی برای شکوفایی فضایل نفسانی محروم می‌گردد؛ زیرا غفلت که در فرهنگ دین، رجس و چرک است، نمی‌گذارد انسان به سوی کمال حرکت کند. چنان که در قرآن فرمود: ﴿ ولقد ذرأْنا لجهنّم کثیراً من الجنّ والإنس لهم قلوب لایفقهون بها ولهم أعْیُن لایُبصرون بها ولهم اذان لایسْمعون بها أُولئک کالأنعام بل هم أضلّ أُولئک هم الغافلون ﴾[1]به یقین گروه بسیاری از جن و انس را برای دوزخ آفریدیم، آنها دل‌ها و عقل‌هایی دارند که با آن اندیشه نمی‌کنند و نمی‌فهمند و چشمانی دارند که با آن نمی‌بینند و گوش‌هایی دارند که با آن نمی‌شنوند، آنها چون چارپایانند، بلکه گمراهتر، اینان همان غافلانند.
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) فرمود: «الغفلة ضلال النّفوس»[2]غفلت، گمراهی جان است. امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: «إیّاکم والغفلة فإنّه من غفل فإنّما یغفل عن نفسه»[3]از غفلت بپرهیزید؛ زیرا به زیان جان شماست، غفلت از تزکیه و نزاهت روح، غفلت از جان خود شخص است و خسارات بزرگی را درپی دارد.
غفلت از خود موجب اشتغال به فضول و بیرون از خود می‌شود و انسانی که به بیرون خویش مشغول شد،به خود نمی‌پردازد و موجبات شکوفایی خود را فراهم نمی‌کند.
راه حل زدودن این مانع رعایت دو چیز است: یکی مراقبت از خود و دیگری «یاد خدا» است. اگر انسان از خود مراقبت کرده و پیوسته به یاد خدا باشد، می‌تواند غفلت را از خود بزداید. شخصی به نام «مجاشع» بر رسول اکرم‌صلی الله علیه و آله و سلم وارد شد، عرض کرد: « یا رسول الله کیف الطریق إلی معرفة الحق ؟ فقال‌صلی الله علیه و آله و سلم: «معرفة النفس» فقال: یا رسول الله فکیف الطریق إلی موافقة الحق؟ قال‌صلی الله علیه و آله و سلم: مخالفة النفس فقال: فکیف الطریق إلی رضا الحق؟ قال‌صلی الله علیه و آله و سلم: سخط النفس »[4] عصاره حدیث این است: معرفت نفس راه خداشناسی است، مخالفت نفس، راه موافقت خداست، ناراضی نگه داشتن نفس، راه راضی نمودن خداست.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان