12 دی 1396, 16:17
قال الباقر(ع) :« إن الله یحبّ المُداعِب فی الجماعه بلا رفثٍ » (وسائل الشیعه، ج12،ص113،باب استحباب مزاح)
در رابطه با شوخی و مزاح، دو دسته روایات وجود دارد. از یک سو، دسته‌ای از روایات، شوخی و مزاح را مورد نکوهش قرار داده‌اند و از طرف دیگر، پاره‌ای از روایات آن را مورد تمجید قرار داده و حتی آن را از نشانه‌ها و ویژگی‌های انسان مؤمن بر شمرده‌اند. امام صادق (ع) در روایتی می‌فرمایند :
« ما من مؤمنٍ إلاّ و فیه دُعابهٌ ، قلت : و ما الدُعابه؟ قال : المزاح[1]»
هیچ مؤمنی نیست مگر اینکه در او دعابه است. راوی می‌گوید : عرض کردم دعابه چیست؟ فرمودند: شوخی و مزاح.
از مجموع روایات می‌توان چنین نتیجه گرفت که اگر شوخی و مزاح همراه با گناه و تمسخر دیگران نباشد، پسندیده است و همچنین شوخی‌های زیاد و نابجا در روایات مورد نکوهش قرار گرفته است. پیامبر گرامی اسلام (ص) می‌فرمایند :
« إنّی لأمزحُ و لا أقول إلا حقّاً[2]»
همانا من شوخی و مزاح می‌کنم ولی به جز حق چیزی نمی‌گویم.
یکی از نکاتی که در سیره پیامبر اسلام (ص) دیده می‌شود، شوخی و مزاح آن حضرت با اصحاب خودشان است. در روایت وارد شده است که روزی حضرت با علی (ع) مشغول خوردن خرما بودند. حضرت خرما را می‌خوردند و هسته‌هایش را جلوی علی(ع) می‌گذاشتند. وقتی دست از خرما خوردن کشیدند ؛ تمام هسته‌ها در جلوی حضرت علی (ع) جمع شده بود. پیامبر (ع) رو به حضرت علی (ع) کردند و فرمودند: یا علی! تو چقدر پرخوری!
حضرت علی (ع) عرض کردند: یا رسول الله ! پر خور کسی است که خرما را با هسته‌اش خورده است.[3]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان