26 مهر 1396, 18:36
عن ابی عبدالله (ع):
«مَنْ شَمَت بِمصیَبةٍ نَزَلَت بِاَخیه لَمْ یَخرُج مِنَ الدُّنیا حَتّی یُفْتَتَن»
(شرح اصول کافی، ج 5، ص 336)
امام صادق (ع) فرمود:
«هر که در مصیبتی که به برادرش می رسد، شادکامی و شماتت کند، از جهان نرود تا گرفتار فتنه شود»
در شرح حدیث فوق از علامه مجلسی چنین آمده است: شماتت، شادی به گرفتاری و بلای دشمن است.
«افتتن»، به فتنهای گرفتار شد که عقلش یا مالش از میان رفت.
مسلمان در مصیبت مؤمن از اظهار شادی نهی شده است، چرا که بسا بر اثر دشمنی بی اختیار شادی به دل آید و تکلیف بر خلاف آن بر عامه مردم سخت و دشوار است و منافی با شریعت سهل است. و اظهار گاهی به کردار است، چون اظهار سرور و شادی و خندیدن در مصیبت طرف و فقدان او و گاهی به گفتار است، چون استهزاء و مسخره کردن و عقوبتش در دنیا این است که خدا او را به مانند آن برای انتقام جوئی نسبت به مؤمن گرفتار میکند.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان