انطباق خاموش شدن خورشید و ستارگان با علم روز (پرسش و پاسخ)

انطباق خاموش شدن خورشید و ستارگان با علم روز (پرسش و پاسخ)

روزنامه کیهان

تاریخ انتشار: 21 اسفند ماه 1396

پرسش:

آیا خاموش شدن خورشید و ستارگان در آستانه قیامت با علم روز هماهنگ است؟

پاسخ:

در سوره تکویر آیات اول در رابطه با مسئله رستاخیز می‌خوانیم: «اذا الشمس کورت و اذا النجوم انکدرت» در آن هنگام که خورشید درهم پیچیده شود و در آن هنگام که ستارگان بی‌فروغ شوند.

با توجه به آیات مذکور این سؤال مطرح می‌شود که آیا خاموش شدن خورشید و ستارگان با علم روز هماهنگ است؟

قبل از هر چه باید بدانیم خورشید این کانون حیات‌بخش منظومه ما گرچه نسبت به ستارگان آسمان ستاره متوسطی است ولی در حد ذات خود و نسبت به کره زمین فوق‌العاده عظیم است، طبق بررسی دانشمندان حجم آن یک میلیون و سیصد هزار مرتبه از زمین بزرگتر است! منتها چون فاصله‌ای در حدود یکصد و پنجاه میلیون کیلومتر با ما دارد به اندازه فعلی دیده می‌شود. برای تجسم عظمت و وسعت خورشید همین اندازه کافی است که اگر کره ماه و زمین را با همین فاصله‌ای که الان بین آنها وجود دارد به داخل خورشید منتقل کنیم ماه به آسانی می‌تواند دور زمین بگردد بی‌آنکه از سطح خورشید خارج شود!

حرارت سطح خورشید را بالغ بر شش هزار درجه سانتیگراد! و حرارت عمق آن را بالغ بر چند میلیون درجه می‌دانند!!! هرگاه بخواهیم وزن خورشید را بر حسب تن بیان کنیم باید عدد «2» را بنویسیم و بیست و هفت صفر پهلوی آن بگذاریم (یعنی دو میلیارد میلیارد میلیارد تن)!

از سطح خورشید شعله‌هایی زبانه می‌کشد که ارتفاع آن گاه بالغ بر یکصد و شصت هزار کیلومتر است و کره زمین به آسانی در وسط آن گم می‌شود، چرا که قطر کره زمین بیش از دوازده هزار کیلومتر نیست. و اما منبع انرژی حرارتی و نورانی خورشید برخلاف آنچه بعضی تصور می‌کنند ناشی از سوختن نیست چرا که به گفته «جورج گاموف» در کتاب «پیدایش و مرگ خورشید» اگر جرم خورشید از زغال سنگ خالص ساخته شده بود و در زمان نخستین فرعون مصر آن را آتش زده بودند باید تا امروز تمام آن سوخته و چیزی جز خاکستر برجای نمانده باشد، هر نوع ماده سوختنی دیگری به جای زغال‌سنگ فرض کنیم همین اشکال را دارد.

حقیقت این است که مفهوم سوختن در مورد خورشید صادق نیست، آنچه صدق می‌کند انرژی حاصل از تجزیه‌های اتمی است و می‌دانیم این انرژی فوق‌العاده عظیم است، بنابراین اتم‌های خورشید دائماً در حال تجزیه و تشعشع و تبدیل به انرژی است که طبق محاسبه دانشمندان هر ثانیه‌ای که بر او می‌گذرد چهار میلیون تن از او کاسته می‌شود! اما حجم خورشید به قدری عظیم است که با گذشت هزاران سال خم به ابرو نمی‌آورد و کمترین تغییری ظاهراً در وضع آن حاصل نمی‌شود.

ولی باید دانست که همین امر در درازمدت به فنا و نابودی خورشید کمک می‌کند و سرانجام این جرم عظیم لاغر و لاغرتر و کم‌فروغ و عاقبت بی‌نور می‌شود، این امر درباره سایر ستارگان نیز صادق است (اقتباس از کتاب‌های «پیدایش و مرگ خورشید» و «نجوم بی‌تلسکوپ» و «ساختمان خورشید») بنابراین آنچه در آیات فوق پیرامون تاریک شدن خورشید و متلاشی شدن ستارگان آمده است حقیقتی است که با علم امروز کاملاً هماهنگ می‌باشد و قرآن زمانی این حقایق را بیان کرده که نه تنها در محیط جزیره عربستان که در محافل جهان علمی آن روز نیز از این مسائل خبری نبود. تفسیر نمونه، ج 26، ص 185

عبدالرزاق نوفل نیز در مورد پایان جهان و سرنوشت خورشید و ماه چند نظریه را مطرح می‌کند، پس در مورد آیات «والبحر المسجور» (طور-6)، و «اذالبحار سجرت» (تکویر-6)

«و اذالبحار فجرت» (انفطار-3) می‌گوید که در اثر جدایی اکسیژن از هیدروژن و آمادگی آنها برای اشتعال این امور رخ می‌دهد. و سپس با ذکر آیه 37 سوره الرحمن و 8 و 9 و 15 و 16 سوره معارج می‌گوید که این امور در اثر هلیوم است که همه آسمان را آتش فرا می‌گیرد و سپس انفجارات و فروپاشی وحدت خلق را مطرح می‌کند. (عبدالرزاق نوفل، القرآن و علم الحدیث، ص 163 و 167)

احمد محمد سلیمان نیز با ذکر احتمالات متعدد در مورد آیات مورد بحث، آیه: «فارتقب یوم تاتی السماء بدخان مبین» (دخان-10) را مطرح می‌کند و می‌گوید: دخان در اینجا آتش است و آن را بر حوادث پایان جهان حمل می‌کند. سپس دو احتمال انفجار خورشید و نقصان نور خورشید را مطرح می‌کند که موجب نابودی زمین در اثر زبانه‌های آتش خورشید و یا سرمای شدید می‌شود» (احمد محمدسلیمان، القرآن والعلم، ص 68 تا 71).