23 آبان 1396, 11:28
غزالی می گوید :
«توجه به قبله ، مصروف داشتن ظاهر صورت بسوی کعبه و دوری از جهات دیگر می باشد . حال اگر قلبت را از دیگر جهات دور سازی و به فرمان خدا متوجه کنی آیا اینکار مطلوب تو نیست؟ البته که مطلوبی غیر از این وجود ندارد و بدرستی که این ظواهر برای برانگیختن باطنها است. کنترل اعضاء و آرامش ، و جهت دادن انها بسوی جهت یگانه و واحدی ، برای این است که قلب نیز از خدا رو گردانده عصیان خواهد کرد. پس باید جهت قلب با جهت بدن همراه باشد. همان گونه که ، صورت انسان بسوی کعبه جز به روی گرداندن از غیر ان ، توجه پیدا نمی کند ، قلب نیز جز به دور شدن از انچه غیر خداست ، به خدا روی نمی آورد. »[1]
پیامبر صلی الله علیه وآله فرموده است:
«چون بنده به نماز ایستد ، و دل و توجه او با خدا باشد ، از نماز خارج می شود مانند روزی که از مادر متولد شده بود.»[2]
ونیز ایشان فرمودند :
«آیا کسی که در نمازش ، از خدا روی می گرداند نمی ترسد از اینکه ، خداوند متعال رویش (روی نمازگزار ) را به روی خران بگرداند؟»[3]
در این باره گفته شده است که در این حدیث «نهی از روی گردانی »، همان «نهی از غفلت» در توجه به خدا و ملاحظه عظمت او در حال نماز است ، که التفات بسوی راست و چپ ، روی گرداندن از خدای متعال و غفلت از یافتن انوار کبریایی اوست. کسی که این چنین باشد امکان دارد که غفلت او تا آنجا ادامه یابد که وجه قلب اور ا به قلب الاغ ماننده سازد . چرا که قلب الاغ در کمترین مرتبه درک امور معنوی و جهل به دانشهای حقیقی است.
امام صادق علیه السلام فرمود :
«چون رو به قبله ایستادی ، از دنیا و آنچه در دنیاست و از مردم و از آنچه در دست آنان می باشد مأیوس باش ، و قلب خود را از هر چیزی که تو را به خود مشغول کرده و از خدا بازداشته است ، فارغ کن ، و از صمیم دل و خلوص قلب، خود را به عظمت و جلال پروردگار متوجه ساز ، و خود را در پیشگاه با عظمت او ببین . خداوند متعال می فرماید : «در آنروز (قیامت)هر کس جزای اعمالی که پیش فرستاده است خواهد دید و همه به سوی معبود مولای حقیقی خود باز می گردند.» پس بایستی که وقوف تو در برابر خداوند، قیام بر خوف و رجا باشد.»[4]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان