جز زيبايي نديدم

پرسش:

اينکه حضرت زينب(س) حادثه غمبار کربلارا در کمال زيبايي مي بيند با چه منطقي قابل توجيه است؟

پاسخ:

از چهار منظر مي توان به اين پرسش پاسخ داد:

1 حضرت زينب سلام الله عليها با نگاه ملكوتي حادثه عاشورا را با همه ابعادش از «الطاف خفيّة» الهي مي ديد. نگاه ها و معرفت ها دو گونه اند:

الف) نگاه مُلكي و ظاهري؛ هر انسان انديشور و تلاشگر مي تواند، اين گونه معرفت را از مسير مشخص علمي و به كمك ابزارهاي متناسب آن به دست آورد. اين معرفت كسبي و وابسته به «بَصَر» (چشم ظاهر بين) و محدود به زمان ومکان است.

ب) نگاه ملكوتي و باطني؛ در اين نگاه، حقيقت و باطن اشيا را با چشم بصيرت (نه بَصَر) و به وسيله روح ملكوتي مي بيند و جايگاه «ربطي و قرب و بُعد» آنها را از خاستگاه آفرينش و فيض هستي «شهود» مي كند. نگاه «ملكوتي» معرفتي است «افاضي» (خدادادي) كه از ذات الوهيت، در مقام ربوبيت جهان، و براساس «حكمت» بالغه اش به هر كسي بخواهد و شايستگي داشته باشد، افاضه مي شود.

حضرت زينب كبري سلام الله عليها نگاهش به هستي و حوادث نگاه «ملكوتي و باطني و افاضي» بود، يعني خورشيد «فياض هستي» مستقيماً بر سرزمين وسيع قلب او درخشيده، روح سترگ او را با دست نوازشگر خويش مورد ملاطفت و محبت قرار داده بود، از اين رو حضرت حادثه عاشورا را با اين نگاه از «الطاف خفيّه» حق تعالي و «سعادت» و «مغفرت»(اشاره است به قسمتي از خطبه حضرت در مجلس يزيد كه فرمود: «الحمد الله الذي ختم بالسعادة والمغفرة لسادات شبّان الجنان» بحار الانوار، ج 45، ص 135) مي دانست. (همان، سخنراني هاي حضرت زينب سلام الله عليها در مجلس ابن زياد و يزيد گوياي اين حقيقت است)

روزنامه كيهان، شماره 21190 به تاريخ 3/8/94، صفحه 6 (معارف)