30 مهر 1396, 16:15
قالَ الْجَوادُ (علیه السلام):
«عِزُّ الْمُؤْمِنِ فِی غِناه عَنِ النّاسِ»
(موسوعه امام جواد (ع)، ج 2، ص 375)
امام جواد (علیه السلام):
«عزت مؤمن در بی‌نیازی او از مردم است»
خواجه انصاری، غنا را نامی برای تصرف تام که تنها در مورد خداوند محقق است، می‌داند؛ زیرا همه در تصرف اویند و صاحب اختیار همه است. قرآن کریم در آیه دیگر می‌فرماید:
«اَنْتُمْ الفقراءُ، اِلی اللهِ وَاللهُ هُوَ الْغَنیُّ الحمید»[2]
«شما همگی نیازمند خدایید و خداست که بی‌نیاز و ستوده است.»
تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد
خلق را ورد زبان مدحت و تحسین منست
دولت فقر خدا به من ارزانی دار
کین کرامت سبب حشمت و تمکین منست
فردی نزد امام صادق ثروتمندان را ملامت می‌کرد. امام (ع) بر او عتاب نمود و فرمود:
«اگر ثروتمند به نزدیکانش برسد و برادرانش را دریابد، خدای متعال پاداش آن را دو چندان خواهد کرد»[3]
درجه اول؛ غنای قلب است در وابسته نبودن به اسباب و رام شدن در برابر فرمان حق که با افزودن خواهی به نبرد با فرمان حق نپردازد و به هیچ وجه با کسی دشمنی ننماید و هیچ کسی جز خدا را موثر نداند.
درجه دوم؛ غنای از نفس است، چون نفس از قلب تاثیر پذیر است. لذا نفس به مرحله اطمینان و اطاعت محض از قلب می‌رسد و خود را از خشم و ناخشنودی باز می‌دارد.
درجه سوم؛ غنا به حق است به این معنی که انسان این حقیقت را دریابد، که مذکور خدا است و وقتی بفهمد که خدا او را از وجود و موجودیت از یاد نبرده است، چگونه بنده، حق را فراموش کند؟
لذا سالک باید در برابر خدا احساس نیاز کند و در مقابل خلق خود را بی‌نیاز ببیند و امام جواد (ع) می‌فرماید:
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان