6 آبان 1396, 15:25
قال الله تبارک و تعالی: «اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَتَکَاثُرٌ فِی الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ » (حدید/20)
خداوند متعال می‌فرماید: «بدانید زندگی دنیا تنها بازی و سرگرمی و تجمل‌پرستی و فخرفروشی در میان شما و افزون‌طلبی در اموال و فرزندان است...» (برگرفته از مبادی اخلاق در قرآن، آیت الله جوادی آملی)
آنچه باعث غفلت انسان از یاد خدا شود و صبغه گناه داشته باشد و بوی بد معصیت از آن استشمام شود، دنیاست؛ بنابراین دنیای مذموم در فرهنگ قرآن غیر از آسمان، زمین، دریا و صحراست، اینها مخلوقات و آیات الهی است و قرآن از اینها به عظمت یاد می‌کند.
قرآن کریم از زیبایی آسمان و زمین، مکرر سخن گفته است. دریا، صحرا، سلسله جبال، درختان، ماهی‌های دریا، ستارگان آسمان و... در فرهنگ وحی، آیت الهی است نه دنیا.
گرچه حیات دنیا در مقابل حیات آخرت، بر اینها اطلاق می‌شود؛ ولی از هیچ یک از آنها نکوهش نشده است.
دنیا، تعلقات، اعتبارات و «ما» و «من»هایی است که آدمی را به گناه وادار می‌کند. دنیا عبارت از لهو و لعب، زینت، تفاخر و تکاثر در اموال و اولاد است...
دنیا در این مراحل پنج‌گانه خلاصه می‌شود و هر کسی را در هر سِنّی با ابزار خاصّی فریب می‌دهد و این فریب، سمّ روح است و روح مسموم برای ابد در رنج است و ذات اقدس خداوند از آن جهت که ارحم‌الراحمین است، پاکترین و شایسته‌ترین انسانها (انبیاء) را به عنوان پزشکان روح فرستاده است.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان