قال جواد الائمه (علیه السلام):
مَنْ أَصْغی إِلی ناطِق فَقَدْ عَبَدَهُ، فَإِنْ کانَ النّاطِقُ عَنِ اللّهِ فَقَدْ عَبَدَ اللّهَ وَ إِنْ کانَ النّاطِقُ یَنْطِقُ عَنْ لِسانِ إِبْلیسَ فَقَدْ عَبَدَ إِبْلیسَ.
هر که گوش به گوینده‌ای دهد به راستی که او را پرستیده، پس اگر گوینده از جانب خدا باشد در واقع خدا را پرستیده و اگر گوینده از زبان ابلیس سخن گوید، به راستی که ابلیس را پرستیده است.
آورده‌اند مأمون خواست ات امام جواد را سرافکنده سازد پس به یحیی بن اکثم گفت: از ابوجعفر (امام محمد تقی) مسأله‌ای فقهی بپرس تا بنگری در فقه چگونه است.
یحیی گفت: ای ابا جعفر! چه می‌گویی درباره مُحرمی که شکاری را کشته است؟
امام جواد(علیه السلام) گفت: آن صید را در حِلّ کشته یا در حَرَم؟ عالم بوده یا جاهل؟ به عمد بوده یا به خطا؟ بنده بوده یا آزاد؟ صغیر بوده یا کبیر؟ نخستین صید او بوده یا صید دوباره او؟ آن صید پرنده بوده یا غیر آن؟ پرنده کوچک بوده یا بزرگ؟ مُحرم باز قصدِ صیدِ پرنده دارد و مُصِّر است یا توبه کرده؟ این صید در شب بوده و از آشیانه بوده یا در روز و آشکارا؟ مُحرم برای حجّ بوده یا عُمره؟
راوی گوید: یحیی بن اکثم طوری واماند که واماندگی‌اش بر احدی از اهل مجلس پوشیده نماند و همه مردم از جواب امام جواد(علیه السلام)در شگفت ماندند.
بعد از آن که مردم پراکنده شدند، مأمون گفت: ای اباجعفر! اگر صلاح بدانی، آنچه را که بر هر صنف از این اصناف در قتل صید، واجب است به ما بشناسان!
امام جواد (علیه السلام) در پاسخ فرمود:
• چون مُحرم، صیدی از پرنده‌های بزرگ را در حِلّ بکشد، یک گوسفند کفّاره بر او باشد.
• و اگر در حرم باشد کفّاره دوچندان است.
• و اگر جوجه‌ای را در حلّ بکشد برّه‌ی از شیر گرفته‌ای بر اوست و بها بر او نیست چون در حرم نبوده است.
• و اگر در حرم باشد برّه و بهای جوجه هر دو به عهده اوست.
• و اگر آن صید حیوان وحشی باشد، در گورخر وحشی، گاوی باید کفاره کند.
• و اگر شتر مرغ است یک شتر باید و اگر نتواند شصت مسکین را اطعام کند و اگر آن را هم نتواند هجده روز روزه بدارد.
• و اگر شکار، گاو باشد بر او گاوی است و اگر نتواند سی مسکین را طعام بدهد و اگر آن را هم نتواند نُه روز روزه بگیرد.
• و اگر آهو باشد یک گوسفند بر اوست، و اگر نتواند ده مسکین را طعام دهد و اگر نتواند سه روز را روزه بدارد.
• و اگر در حرم شکارش کرده کفّاره دوچندان است و باید آن را به کعبه رساند و قربانی کند و حقِّ واجب است که اگر در احرام حجّ باشد، کفّاره را در منی بکشد آنجا که قربانگاه مردم است.
• و اگر در عمره باشد در مکّه و در پناه کعبه بکشد و به اندازه بهایش هم صدقه بدهد تا دو چندان باشد.
• و همچنین اگر خرگوشی یا روباهی صید کند یک گوسفند بر اوست و به اندازه بهایش هم باید صدقه بدهد.
• و اگر یکی از کبوتران حرم را بکشد یک درهم صدقه دهد و درهم دیگری هم دانه بخرد برای کبوتران حرم.
• و اگر جوجه باشد نیم درهم.
• و اگر تخم باشد یک چهارم درهم.
• و هر خلافی که مُحرم از راه نادانی و یا خطا مرتکب شود کفّاره ندارد، جز همان صید که کفّاره دارد، جاهل باشد یا عالم، خطا باشد یا عمد.
• و هر خلافی بنده کند تمام کفّارهاش بر مولای اوست.
• و هر خلافی کودک نابالغ کند چیزی بر او نیست.
• و اگر بار دوّمِ صید او باشد خدا از او انتقام کشد ]و کفّاره ندارد[.
• اگر مُحرم شکار را به دیگری نشان بدهد و او آن را بکشد کفّاره بر اوست.
• و آن که اصرار دارد و توبه نکرده پس از کفّاره، عذاب آخرت هم دارد.
• و اگر پشیمان است پس از کفّاره، عذاب آخرت ندارد.
• اگر شبانه از آشیانه به خطا شکار کرده چیزی بر او نیست، مگر قصد شکار داشته باشد.
• و اگر عمداً شکار کند، در شب باشد یا روز، کفّاره بر اوست.
• و آن که مُحرم به حجّ است باید کفّاره را در مکّه قربانی کند.