22 مهر 1396, 10:41
پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله و سلم) به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند:
«مَن أَحَبَّ أن یَلقَی اللهَ وَلا خَوفَ عَلَیه فَلیَتَوَلَّ إِبنَکَ الحُسَین»
«هر کس دوست دارد که خداوند را ملاقات نماید در حالی که هیچ ترس و هراسی نداشته باشد، باید که ولایت و سرپرستی فرزندت امام حسین (ع) را بر خود بپذیرد.» (علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 36، ص 296)
همه چیز در توسل به امام حسین (ع)
هنگامی که خیر ولادت امام حسین (ع) به پیامبر (ص) رسید، به خانه امیرالمؤمنین (ع) آمدند و به اسماء فرمودند: «مولود را بیاور!» اسماء حضرت را در پارچه‌ای سفید پیچید و خدمت رسول الله (ص) آورد. پیامبر طفل را به آغوش گرفتند و در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفتند. امین وحی الهی،جبرئیل (ع) نازل شد و عرض کرد: «سلام خداوند بر تو ای پیامبر! این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون، «شبیر» نام بگذار که به عربی «حسین» گفته می‌شود؛ چرا که علی برای تو بسان هارون برای موسی است، جز آنکه تو خاتم پیامبرانی و پس از تو پیامبری نیست».[1]
بدین ترتیب نام پرعظمت «حسین» از جانب پروردگار برای آن حضرت انتخاب شد. در این روز ملائکه آسمان‌ها برای عرض تبریک و تهنیت خدمت پیامبر (ص) رسیدند و مقداری از تربت کربلا برای آن حضرت آوردند و او را بر شهادت حسین (ع) تسلیت و تعزیت گفتند.[2]
یکی از کرامات این روز، توسل و پناه‌جویی فطرس ملک (دردائیل) به ساحت ولایت امام حسین (ع) و آمرزیده شدن و بازگشت او به مقام قبلی‌اش می‌باشد. آری، آنان که نجات و سعادت دنیا و آخرت را طالبند، چاره‌ای جز پذیرش ولایت امام حسین (ع) و توسل و پناه‌جویی به ساحت نورانی‌اش ندارند؛ چرا که «الخیر کل الخیر فی باب الحسین»؛ تمام خیر و خوبی در بارگاه امام حسین (ع) است.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان